Autootje gekocht

Zonder auto ben je nergens in Amerika. Met onze snel naderende verhuisdatum in gedachten, werd het dus hoog tijd om ons van een nieuw koekblik te voorzien. Al langere tijd wisten we dat het een minivan oftewel een MPV moest worden. Met 2 kinderen en een hoop bagage is dat een reuze praktisch vervoermiddel. Eind 2004 hebben we tijdens onze vakantie bij Christines ouders al proefritten gemaakt met de 4 belangrijkste kandidaten: de Chrysler Town & Country (Long Wheel Base), de Toyota Sienna, de Nissan Quest en de Honda Odyssey. De Chrysler is in Nederland beter bekend als de Grand Voyager (de lange versie van de Voyager dus), maar de drie Japanners (die overigens allemaal in Amerika worden gebouwd) zijn hier niet verkrijgbaar. De Chrysler viel snel af. Het was weliswaar de goedkoopste, maar zoals altijd is alle waar naar z'n geld. De wagen is behoorlijk gedateerd, de motor slurpt benzine, hij vervuilt veel meer dan de andere wagens en het rijgedrag en de betrouwbaarheid zijn beduidend minder dan van de concurrenten. Ook de Nissan viel af. De Quest heeft een voor zijn klasse opvallend design, zowel van binnen als van buiten, maar het was toch allemaal net wat minder qua rijgedrag en afwerking dan de Honda en de Toyota. De strijd tussen die laatste twee was op basis van de proefritten nagenoeg onbeslecht, maar wel hadden we een lichte voorkeur voor de Honda.

Recent heb ik de brochures van de Honda en de Toyota maar weer eens uit de kast gehaald en heb ik ook het internet afgestruind. Zo vond ik heel veel informatie die onze voorkeur voor de Honda nog wat versterkte, zij het dat het verschil met de Toyota nipt blijft. Ook heb ik op die manier uitgevist hoe het kopen van een auto eraan toegaat in Amerika, want dat gaat toch wel anders dan in Nederland. Wie naar een dealer gaat in de USA ziet allereerst een enorme parkeerplaats met tientallen en soms honderden nieuwe auto's, in diverse modellen, kleuren en uitvoeringen. Als je wilt, zoek je ter plekke uit welke je hebben wilt, onderhandel je een beetje, trek je je portefeuille en rij je twee uur later in je nieuwe voiture naar huis. Niks geen twee maanden levertijd; Amerikanen houden niet van lang wachten. De keerzijde is natuurlijk dat de auto niet zo 'op maat' wordt gemaakt als in Europa, waar je zowat elke optie apart kunt bestellen. Men werkt er veel meer met optiepakketten. Het nadeel daarvan is dat wanneer je een bepaalde optie wilt hebben, je vaak gelijk vast zit aan een pakket waar ook allerlei dingen in zitten die je eigenlijk niet wilt hebben. Daar betaal je dus mooi wel voor. Natuurlijk kan het altijd zijn dat je iets speciaals wilt wat de dealer net niet heeft staan en dan kun je dat uiteraard alsnog bestellen.

Verder zie je dat er in de USA veel meer via internet onderhandeld en gehandeld wordt voor auto's. Vaak kun je dan ook scherpere prijzen bedingen en je hoeft de wagen dan alleen nog maar op te halen. Voor ons was dat dus reuze handig: lekker alles via het web en de e-mail regelen. Maar voordat ik dat kon doen, heb ik eerst uitgezocht hoe het onderhandelen er daar aan toegaat en wat een redelijke prijs zou zijn. Bij elke uitvoering van een auto hoort een MSRP. Dat is de Manufacturer Suggested Retail Price, ofwel de adviesprijs van de fabrikant. Wie die prijs betaalt, is een dief van z'n eigen portemonnee. Bij elke wagen hoort namelijk ook nog een Invoice Price en dat is de inkoopprijs die de dealer aan de fabrikant betaalt, minus eventuele kortingen en bonussen. Het is dus zaak uit te vinden wat de inkoopprijs van de dealer is en vervolgens zoveel mogelijk van zijn winstmarge af te snoepen. Gelukkig zijn al die inkoopprijzen op internet te vinden en ook zijn er allerlei websites waarop mensen vertellen wat ze precies voor een bepaalde auto hebben betaald. Zo krijg je een beetje een idee wat een redelijke prijs is, waarbij overigens het moment van aankoop ook een rol speelt. Aan het eind van de maand of aan het eind van het jaar moeten verkopers vaak nog net hun verkoopdoelstellingen halen en ze zijn dan meer geneigd tot een scherpe aanbieding. Overigens zijn alle gepubliceerde prijzen zonder belasting, omdat die belasting per staat verschilt. In North Carolina betaal je maar 3% sales tax (BTW) op een auto met een maximum van $1500. In sommige andere staten betaal je een procent of 7. De verschillen zijn dus behoorlijk. Maar nog altijd stukken beter dan de BPM en de BTW in Nederland. De totale belasting op een benzineauto bedraagt momenteel 56,5% en voor een diesel zelfs 65,8%. Tel uit uw winst, meneer Zalm.

Om een lang verhaal kort (of in ieder geval iets minder lang) te maken, heb ik dus online offertes aangevraagd bij alle Honda-dealers in een straal van 100 kilometer rond Stony Point, onze tijdelijke residentie. Daar kwamen de nodige reacties op en vervolgens heb ik aan een dealer dicht in de buurt gevraagd of hij nog onder de laagste prijs van z'n concurrenten kon duiken. Dat kon hij: hij ging er $100 onder zitten. Nou had ik hier en daar op internet nog wel prijzen gezien die iets gunstiger waren, dus vervolgens meldde ik hem dat als hij er nog gratis een accessoire bij wilde doen (ter waarde van $300) ik de wagen bij hem zou kopen. En ook dat deed hij zonder mopperen, dus de deal is rond, snel en probleemloos. De prijs is beslist goed, bijna 500 dollar onder de officiële inkoopprijs en één van de allerlaagste prijzen die ik in North Carolina heb gezien. Maar wees niet bang, hij gaat niet failliet aan deze deal. Van Honda krijgt hij nog een soort bonus (holdback) van 3% over de MSRP, zodat ie alles bij elkaar nog zo'n $500 aan mij verdient en die gun ik hem van harte. Hij moet immers ook eten.

En hier is ie dan ..... (tromgeroffel) ..... de auto die wij vandaag hebben gekocht: de Honda Odyssey EX-L in Slate Green metallic:


Slate Green is een grijze kleur met een soort groenzweem er doorheen. In deze uitvoering is de Odyssey (spreek uit: Oddissie) een behoorlijk luxe slee met automatische versnelling, een 3,5 liter V6 motor in het vooronder en een vermogen van 255 PK. Dat lijkt flink wat, maar voor een wagen van 5.10 meter lang, voorzien van 8 zitplaatsen en met een gewicht van dik 2 ton heb je wel wat power nodig. Het is een vernuftige motor die bij constante snelheid, wanneer je weinig vermogen nodig hebt, de helft van de cilinders uitschakelt om zo brandstof te besparen. Zodra je weer gas geeft, doen ze alle 6 weer mee. Qua uitrusting hebben we niks te klagen, ook al is er nog een luxere versie (de Touring). Om maar wat zaken te noemen: leren bekleding, airco met aparte bediening voor en achter, stoelverwarming voorin (dat leer kan flink koud zijn voor je billen, zelfs als je een broek en ondergoed draagt), CD-wisselaar, lichtmetalen velgen en talloze handige opbergruimtes en bekerhouders. Verder is zowat alles elektrisch bediend: de verstelling van de voorstoelen, het schuifdak en de twee schuifdeuren.

Voor de kinderen is er een DVD-speler aan boord waarvan het platte beeldscherm in het plafond is ingebouwd. Een handig hulpmiddel om ze te vermaken op lange ritten, die je daar wat meer maakt dan in Nederland, al zijn we zeker niet van plan om ze de hele reis naar het scherm te laten turen. Dat doen we dus niet. Met de bijbehorende afstandsbediening blijven papa en mama gelukkig de baas (hopen we) over het systeem en dankzij de draadloze koptelefoons (ik hoop dat ze passen op die kleine koppies) hoeven wij niet de hele tijd mee te luisteren naar Bert & Ernie en de Teletubbies. In het dashboard is een prominente plaats gereserveerd voor het navigatiesysteem. Een systeem dat niet alleen tegen je praat om te vertellen hoe je moet rijden, maar dat ook naar je luistert om te horen waar je naartoe wilt. Jawel, helemaal stemgestuurd dus. Geen adressen intikken, maar gewoon praten tegen het ding. Hij is verbonden met een satelliet voor actuele verkeersinformatie en ook kan hij (of misschien is het wel een 'zij') je vertellen welke bezienswaardigheden en restaurants er in de buurt zitten en je desgewenst een korte review van de restaurants voorlezen. Altijd handig in een onbekende omgeving. Nu maar hopen dat ie mijn Engels met licht Europees accent verstaat. Het beeldscherm van de navigatie is bovendien gekoppeld aan een camera. Zodra je de wagen in z'n acherruit zet, zie je op het scherm precies wat zich pal achter je auto bevindt. Bij dergelijke grote wagens is dat geen overbodige luxe. Een klein kind op een driewieler zie je immers zo over het hoofd en ook parkeren wordt zo een stuk makkelijker.

Nu hoor ik de gemiddelde Nederlander bij het lezen van deze beschrijving al bijna hardop denken: "En wat kost dat dan wel niet?". Nou, in Nederland zou je voor een dergelijke wagen (ik heb dat eens even berekend en vergeleken) al gauw zo'n 60 à 65.000 euro (!) moeten neertellen. Onbereikbaar dus voor velen, in ieder geval voor mij. Wij rekenen straks op 11 april als we hem gaan halen omgerekend een kleine 27.500 euro af, inclusief belasting en alle bijkomende kosten. Stukken goedkoper dan in Nederland dus. Hij is zelfs een kleine 20% goedkoper dan mijn modale Volkswagen Touran van de zaak waar ik nu in rijd. Als je het zo bekijkt, is het dus eigenlijk een heel eenvoudig autootje en doen we zelfs een stapje terug ..... Zielig, hè?

Het blijft feest

Ook dit hele weekend was het weer raak: feestjes. Gisteren was het jaarlijkse diner van de zaak voor alle medewerkers en hun partners. Dat is altijd eten op niveau en dit jaar was geen uitzondering. We bezochten De Gieser Wildeman in Noordeloos, een sjieke tent bekroond met een Michelin-ster. Deze keer werd het diner ook aangegrepen om afscheid te nemen van Christine en dat ging gepaard met heel veel verwennerij. Onder andere een leuk boekwerkje met persoonlijke verhalen en gelukwensen van de collega's, een enorm straatnaambord voor een boulevard die mijn naam draagt (nu nog een straat vinden waar ik dit bord kan ophangen), boeken voor ons en de kinderen en een envelop met genereuze inhoud. Genoeg dingen dus waarvan we lang plezier zullen hebben. Het was een bijzonder geslaagde avond en dus werd het best laat. Toen nog een flink eind rijden en ja hoor, net na middernacht stonden we bij Reeuwijk in een stevige file. Die bleek veroorzaakt door iemand die z'n auto ondersteboven op de rijbaan tot stilstand had gebracht en dat geeft natuurlijk een hoop rotzooi. Hopelijk is de persoon in kwestie er goed vanaf gekomen. Eenmaal thuis hebben we zwager Eric afgelost die een oogje in het zeil hield bij de kids en zo was het al gauw 2 uur (wintertijd) voordat we in bed lagen.

Vanochtend konden we het slaapgebrek goed voelen, maar lang konden we daar niet bij stilstaan. Om 12 uur hadden we een uitgebreide lunch met alle familie (papa, z'n vriendin, m'n zus en zwager en alle ooms, tantes, neef en nichten met aanhang en kinderen) in Hotel New York in Rotterdam. Een prachtige locatie met veel symboliek. Vroeger was dit hotel namelijk het hoofdkantoor van de Holland-Amerika Lijn, de organisatie die vele tienduizenden emigranten naar Amerika bracht. Ook nu weer de nodige cadeaus voor de kleintjes en voor ons: boeken, speelgoed en nog veel meer. Het was leuk om zo weer eens met de hele familie bij elkaar te zijn, want dat gebeurt eigenlijk maar zelden, zeker niet sinds oma er niet meer is. Misschien was dit wel de laatste keer dat de hele club compleet was; een raar idee. De hele happening werd bij wijze van afscheidscadeau geschonken door m'n vader. Hartstikke tof, paps!

Al weer een feestje en snelle handel

Jawel, al weer een feestje. Hoewel Christine al per 1 maart niet meer werkt, had ze nog niet officieel afscheid genomen. Gisteren werd de schade alsnog ingehaald en bezocht ze haar oud-collega's bij The Clown Club. Die hadden allerlei presentjes voor haar: een zelfgemaakt boekje met foto's en persoonlijke wensen van de medewerkers, een paar klompen met alle namen erop, wat lekkernijen, een paar mooie geel- en witgouden oorbellen en nog wat om zelf te besteden. Veel leuke dingen dus om te bewaren als aandenken aan haar werk en collega's in Nederland.

Vanmiddag werd ik gebeld door een accountmanager van één van de verhuisbedrijven die destijds een offerte had gemaakt voor onze verhuizing. Hij was uiteraard benieuwd of er een opdracht in zat. Helaas moest ik de man teleurstellen, aangezien we immers besloten hebben alles zelf te doen. Maar, op een ander vlak konden we wel wat voor elkaar betekenen. Toen hij een paar maanden terug bij mij was voor de offerte, bleek hij erg gecharmeerd van onze Bang & Olufsen TV, stereo en luidsprekers. De decadente speeltjes uit mijn vrijgezellentijd, zeg maar. Hij vertelde toen dat hij van een andere klant zo'n zelfde TV had gekocht en eigenlijk was hij wel geïnteresseerd om van mij de bijpassende stereo te kopen. Ik hield toen de boot af, aangezien ik liever alles in één keer wilde verkopen. Vandaag vroeg hij er weer naar en gaf hij aan de hele set wel te willen kopen en daar had ik natuurlijk wel oren naar. We kwamen snel een prijs van 2.500 euro overeen en half april komt hij het hele spul ophalen. Dat was dus snel, onverwacht en plezierig zaken doen; zulke verhuizers zie ik graag.

Feestje

Het was hard werken de afgelopen dagen. Vandaag hadden we namelijk ons eerste afscheidsfeestje. We hadden wat vrienden uitgenodigd voor een uitgebreide lunch bij ons thuis, dus er viel flink wat voor te bereiden. Christine was gisteren al bezig om allerlei heerlijke dingen klaar te maken: vruchtensalade, een bonenschotel, aardappelsalade, salsa, brownies, chocolate chip cheesecake, chocolate chip cookies en banana pudding. Verder hadden we nog een lading 'barbecue pork' (gemaakt door Christines vader) in de vriezer liggen, dus dat hoefden we alleen maar op te warmen. En ik stond vanochtend al om 7 uur te barbecuen om een overheerlijke 'brisket' te maken. Dat lijkt een beetje op klapstuk, van dat taaie vlees, en als je dat nou 4 tot 5 uur op de barbecue roostert (op indirect vuur), dan is het heerlijk mals.

Ook moest de benedenverdieping van ons huis worden versierd, evenals de gehuurde partytent (voorzien van een heteluchtkanon) in de tuin. Slingers, Amerikaanse vlaggetjes, rode, witte en blauwe balonnen en nog meer gezellig spul. Klokslag 12 uur arriveerden de eerste gasten, bij elkaar zowat een man of 20 als we alle kinderen meetelden. Het was een gezellige, drukke boel. En ja, we zijn ook weer verwend met allerlei leuke, creatieve cadeaus. Cadeaubonnen voor een Amerikaanse boekenwinkel en een bouwmarkt, een mooi fotoboek van Nederland, een boekje over emigreren, een paar bijzondere vazen, een CD-Rom met toepasselijke filmpjes en muziek, een bijzondere klok met plaatjes van speciale gebeurtenissen uit ons leven hier in Nederland en voor de kinderen een paar 'klompenslofjes'. Het was wat ons betreft een geslaagd feestje en we hopen vooral dat het geen echt afscheid was. We zullen iedereen vast nog wel eens zien, is het niet wanneer wij op bezoek zijn in Nederland, dan wellicht straks bij ons in North Carolina.

Inmiddels zijn alle sporen van het feest weer uitgewist. Pffft ... we zijn behoorlijk afgepeigerd. Even een stukje voor de weblog schrijven, nog even kijken op welke banen ik de komende dagen ga solliciteren (ik zag een stuk of 5 interessante jobs op internet) en dan straks lekker slapen. Op naar het volgende afscheidsfeest: volgend weekend met papa, z'n vriendin, m'n zus met haar gezin en alle ooms, tantes, neven en nichten met kinderen en aanhang.

Eenmaal, andermaal ....

Alles wat we tot nu toe hebben verkocht via Marktplaats was leuk meegenomen, maar vandaag was het tijd voor de grote klapper: de auto. Nee, niet die van mij (dat zouden mijn baas en de lease-maatschappij niet leuk vinden), maar die van Christine. Ruim anderhalve week geleden plaatste ik de advertentie op Marktplaats en al binnen een half uur werd er fors geboden. Volgens de ANWB/Bovag-koerslijst zou onze Toyota Yaris uit 1999 met 60.000 kilometer op de teller bij particuliere verkoop nog 5.500 euro waard zijn, dus was ik begonnen met een vraagprijs van € 5.950,-. Na een dag of drie leek het bieden op te houden bij 5.700 euro en maakte ik een afspraak met de bieder om de auto vandaag te komen halen. Prompt werd er enkele dagen later ineens nog meer geboden (tot zelfs 5.850), maar ja, afspraak is afspraak.

Vandaag werd de auto dus opgehaald en betaald; heerlijk zo'n hele stapel honderdjes. Ik voelde me net Robert ten Brink van Lotto Weekend Miljonairs. Alleen, hij geeft die stapels geld weg en ik hield ze lekker zelf. We zijn beslist tevreden met de verkoopprijs en kunnen het geld prima gebruiken voor de aanschaf van onze nieuwe auto in Amerika (daarover binnenkort meer). Voor dat doel hebben we vandaag al een hele smak geld naar onze pas geopende rekening bij Wachovia Bank in Amerika overgeboekt. Eigenlijk hadden we dat drie dagen eerder al willen doen, maar we liepen tegen wat obstakels aan bij het overboeken naar Christines bestaande rekening (bij een andere bank), dus hebben we toen maar een nieuwe geopend. Die paar dagen vertraging had trouwens een plezierig neveneffect. In de tussentijd steeg de euro namelijk in waarde van $1,19 naar ruim $1,21 na wekenlang rond die 1,19 te hebben geschommeld. Die twee dollarcent lijkt natuurlijk niks, maar als je zoals wij een flink bedrag moet overmaken, dan ben je zomaar honderden euro's voordeliger uit. Tel uit je winst! Met dank dus aan Christines oude bank. Nu maar hopen dat de wisselkoers zich nog verder in een voor ons positieve richting ontwikkelt voordat we de opbrengst van ons huis gaan overhevelen.

Rommelen en regelen

De afgelopen dagen waren we weer druk aan het rommelen en regelen. Alle hondenspulletjes van Sammy hebben we aan het dierentehuis in Zoetermeer gegeven. Die kunnen dat altijd gebruiken. Ook hebben we weer de nodige spullen op Marktplaats gezet en de eerste rit naar het gemeentelijke zelfbrengdepot voor grofvuil en chemisch afval gemaakt. Ja, ja, het ruimt nu echt een beetje op, al zie je daar in huis nog weinig van. Zeker niet nu er sinds gisteren een stapel opgevouwen verhuisdozen en een grote rol golfkarton in de hal liggen. Allemaal online besteld en keurig bij ons afgeleverd. Vanochtend heb ik Christines auto naar de garage gebracht voor onderhoud en APK, zodat die vanavond ook in de verkoop kan. Hopelijk levert ie nog flink wat op en zijn we 'm snel kwijt.

Wat het regelen betreft, dat gaat ook best aardig. Allerlei abonnementen, verzekeringen, pensioenfondsen en andere diensten zijn opgezegd of hebben een adreswijziging gekregen. Volgens mij liggen we daarmee aardig op schema. Ook hebben we voor Christine en de kinderen Nederlandse paspoorten aangevraagd, dan is dat ook maar klaar. In Amerika moeten we die dan om de zoveel jaar verlengen. Gelukkig zit er een Nederlands consulaat in Raleigh, dus dat is makkelijk. Ik denk dat ik ook mijn rijbewijs nog maar even ga vernieuwen. Dat is nog geldig tot volgend jaar, maar het is makkelijker om het hier op het gemeentehuis te doen dan straks vanuit de States. Dan ben ik er tenminste weer voor 10 jaar vanaf.

Dag lieve Sammy

Het was vandaag een verdrietige dag. Zo'n dag waarvan je weet dat ie een keer komt, maar waar je liever niet aan denkt. Vandaag hebben we Sammy, ons lieve, trouwe hondje moeten laten inslapen. Vorige zomer werd al duidelijk dat er iets mis was met Sammy. Ze had een tumor zo groot als een tennisbal, verbonden met haar milt. Uit de onderzoeken vooraf leek het om een goedaardig gezwel te gaan. Het gezwel en de milt zijn toen verwijderd en ze knapte weer helemaal op. De uitslag van het weefselonderzoek liet lang op zich wachten, maar dachten wij, geen nieuws is goed nieuws. Zo rond de jaarwisseling werd Sammy weer wat ziekjes. Ze was lusteloos, at bijna niks, plaste veel en werd erg mager. De dierenarts heeft toen nog eens navraag gedaan naar het weefselonderzoek dat na de operatie was uitgevoerd. Die uitslag betekende helaas slecht nieuws: het was toch kwaadaardig. De kanker was nu dus weer teruggekomen en uitgezaaid in Sammy's buik en was er niets meer aan te doen. Met een Prednisonkuur kwam ze er weer een beetje bovenop, maar in de loop van februari had ook dat weinig effect meer. Sammy ging zichtbaar achteruit. Het besluit om haar te laten inslapen was moeilijk, maar langer dan vandaag mochten en wilden we haar lijden niet laten duren. De dierenarts kwam er speciaal voor bij ons thuis vanmiddag. Rustig liggend tussen Christine en mij in, sloot Sammy voorgoed haar ogen.

Sammy was een bijzondere hond. Toen Christine haar voor het eerst zag, nu bijna 10 jaar geleden in het dierenasiel in Statesville, was het liefde op het eerste gezicht. Naar schatting was Sammy toen ongeveer een jaar oud. Ze was speels, aanhankelijk en had een vriendelijk karakter; een echt knuffeldier. Toen Christine naar Nederland kwam, kwam Sammy mee. Ik had het niet zo op huisdieren die vrij door je huis banjeren, maar ja, Christine en Sammy kwamen als een 'package deal'. Sammy en ik wenden gelukkig heel snel aan elkaar en al gauw was ze ook voor mij een niet meer weg te denken huisgenootje. Het was prachtig om te zien hoe enthousiast ze ons altijd begroette als we thuis kwamen. En dan de malle capriolen tijdens het spelen in de woonkamer. Was je ziek? Geen probleem, Sammy kwam gezellig naast je liggen zodat je warm bleef en snel beter werd. En moest ze 's nachts eens naar buiten voor een plasje, dan sprong ze bovenop mij (nooit op Christine) en lebberde m'n hele gezicht af tot ik m'n bed uitkwam en met haar meeging. Diezelfde behandeling gaf ze me ook 's ochtends wanneer ze vond dat ik lang genoeg uitgeslapen had. De overgang van Amerika naar Nederland zal voor Sammy best lastig zijn geweest. Daar was ze de hele dag buiten in de grote tuin rond Christines huis, lekker in de zon en niks geen hondenriem. Nu moest ze wachten tot wij haar konden uitlaten om naar buiten te gaan, om over het Hollandse klimaat maar te zwijgen. Gelukkig was hier ook iets om dat goed te maken: het strand. Ze vond het prachtig als we haar meenamen naar Scheveningen. Al onderweg in Den Haag rook ze de zeelucht en was ze door het dolle heen. Op het strand rende ze van hot naar her en geen meeuw was veilig voor haar.


Toen we naar onze nieuwbouwwoning verhuisden, verkende ze op haar gemakje de hele buurt. Het duurde niet lang voordat iedereen haar kende. Wanneer Sammy buiten was, kon niemand ons huis passeren zonder eerst haar buik te kriebelen; ze ging er uitgebreid voor liggen. Spoedig kwamen er bijna dagelijks kinderen aan de deur om met Sammy te wandelen. Een klein meisje van een jaar of drie reed vaak langs op haar driewielertje en begroette ons dan met "Hallo, papa en mama van Sammy!". Ze had helemaal gelijk. Sammy was een beetje ons kind. Nadat we ook mensenkindertjes kregen, veranderde natuurlijk haar plaats in huis en hadden we minder tijd voor haar. Maar Sammy bleef speels en lief als altijd. Toen Emily en Matthew nog maar een paar maanden oud waren, was Sammy hun favoriete entertainment. Ze schaterden van het lachen in hun wipstoeltjes terwijl Sammy aan het spelen was met haar hondenspeeltjes. Later, toen de boefjes wat ouder waren, was Sammy vaak hun onbedoelde 'slachtoffer'. Maar hoe hard ze ook aan d'r staart trokken of haar een tik gaven, Sammy was altijd lief en voorzichtig met de kinderen. Een paar maanden terug had Emily zelfs geleerd om brokjes aan Sammy te geven. Sammy at die heel behoedzaam uit haar hand. Een beter huisdier voor de kinderen hadden we ons niet kunnen wensen. Graag hadden we haar nog een paar jaar bij ons gehad en haar mee terug genomen naar Amerika. Helaas is haar dat nu niet meer gegeven. Sammy wordt morgen gecremeerd, waarna we over enkele weken haar as zullen uitstrooien in zee, langs het Scheveningse strand, haar favoriete plekje. Slaap zacht, lieve Sammy.