Dag lieve Sammy

Het was vandaag een verdrietige dag. Zo'n dag waarvan je weet dat ie een keer komt, maar waar je liever niet aan denkt. Vandaag hebben we Sammy, ons lieve, trouwe hondje moeten laten inslapen. Vorige zomer werd al duidelijk dat er iets mis was met Sammy. Ze had een tumor zo groot als een tennisbal, verbonden met haar milt. Uit de onderzoeken vooraf leek het om een goedaardig gezwel te gaan. Het gezwel en de milt zijn toen verwijderd en ze knapte weer helemaal op. De uitslag van het weefselonderzoek liet lang op zich wachten, maar dachten wij, geen nieuws is goed nieuws. Zo rond de jaarwisseling werd Sammy weer wat ziekjes. Ze was lusteloos, at bijna niks, plaste veel en werd erg mager. De dierenarts heeft toen nog eens navraag gedaan naar het weefselonderzoek dat na de operatie was uitgevoerd. Die uitslag betekende helaas slecht nieuws: het was toch kwaadaardig. De kanker was nu dus weer teruggekomen en uitgezaaid in Sammy's buik en was er niets meer aan te doen. Met een Prednisonkuur kwam ze er weer een beetje bovenop, maar in de loop van februari had ook dat weinig effect meer. Sammy ging zichtbaar achteruit. Het besluit om haar te laten inslapen was moeilijk, maar langer dan vandaag mochten en wilden we haar lijden niet laten duren. De dierenarts kwam er speciaal voor bij ons thuis vanmiddag. Rustig liggend tussen Christine en mij in, sloot Sammy voorgoed haar ogen.

Sammy was een bijzondere hond. Toen Christine haar voor het eerst zag, nu bijna 10 jaar geleden in het dierenasiel in Statesville, was het liefde op het eerste gezicht. Naar schatting was Sammy toen ongeveer een jaar oud. Ze was speels, aanhankelijk en had een vriendelijk karakter; een echt knuffeldier. Toen Christine naar Nederland kwam, kwam Sammy mee. Ik had het niet zo op huisdieren die vrij door je huis banjeren, maar ja, Christine en Sammy kwamen als een 'package deal'. Sammy en ik wenden gelukkig heel snel aan elkaar en al gauw was ze ook voor mij een niet meer weg te denken huisgenootje. Het was prachtig om te zien hoe enthousiast ze ons altijd begroette als we thuis kwamen. En dan de malle capriolen tijdens het spelen in de woonkamer. Was je ziek? Geen probleem, Sammy kwam gezellig naast je liggen zodat je warm bleef en snel beter werd. En moest ze 's nachts eens naar buiten voor een plasje, dan sprong ze bovenop mij (nooit op Christine) en lebberde m'n hele gezicht af tot ik m'n bed uitkwam en met haar meeging. Diezelfde behandeling gaf ze me ook 's ochtends wanneer ze vond dat ik lang genoeg uitgeslapen had. De overgang van Amerika naar Nederland zal voor Sammy best lastig zijn geweest. Daar was ze de hele dag buiten in de grote tuin rond Christines huis, lekker in de zon en niks geen hondenriem. Nu moest ze wachten tot wij haar konden uitlaten om naar buiten te gaan, om over het Hollandse klimaat maar te zwijgen. Gelukkig was hier ook iets om dat goed te maken: het strand. Ze vond het prachtig als we haar meenamen naar Scheveningen. Al onderweg in Den Haag rook ze de zeelucht en was ze door het dolle heen. Op het strand rende ze van hot naar her en geen meeuw was veilig voor haar.


Toen we naar onze nieuwbouwwoning verhuisden, verkende ze op haar gemakje de hele buurt. Het duurde niet lang voordat iedereen haar kende. Wanneer Sammy buiten was, kon niemand ons huis passeren zonder eerst haar buik te kriebelen; ze ging er uitgebreid voor liggen. Spoedig kwamen er bijna dagelijks kinderen aan de deur om met Sammy te wandelen. Een klein meisje van een jaar of drie reed vaak langs op haar driewielertje en begroette ons dan met "Hallo, papa en mama van Sammy!". Ze had helemaal gelijk. Sammy was een beetje ons kind. Nadat we ook mensenkindertjes kregen, veranderde natuurlijk haar plaats in huis en hadden we minder tijd voor haar. Maar Sammy bleef speels en lief als altijd. Toen Emily en Matthew nog maar een paar maanden oud waren, was Sammy hun favoriete entertainment. Ze schaterden van het lachen in hun wipstoeltjes terwijl Sammy aan het spelen was met haar hondenspeeltjes. Later, toen de boefjes wat ouder waren, was Sammy vaak hun onbedoelde 'slachtoffer'. Maar hoe hard ze ook aan d'r staart trokken of haar een tik gaven, Sammy was altijd lief en voorzichtig met de kinderen. Een paar maanden terug had Emily zelfs geleerd om brokjes aan Sammy te geven. Sammy at die heel behoedzaam uit haar hand. Een beter huisdier voor de kinderen hadden we ons niet kunnen wensen. Graag hadden we haar nog een paar jaar bij ons gehad en haar mee terug genomen naar Amerika. Helaas is haar dat nu niet meer gegeven. Sammy wordt morgen gecremeerd, waarna we over enkele weken haar as zullen uitstrooien in zee, langs het Scheveningse strand, haar favoriete plekje. Slaap zacht, lieve Sammy.