Tomaten

He, he, het begint erop te lijken. Het is nu twee weken geleden sinds we al onze spullen uit de opslagunit in Statesville overbrachten naar ons nieuwe onderkomen in North Wilkesboro. Bloedheet was het die dag (35 graden), maar gelukkig hadden we flink wat hulp en was de klus sneller geklaard dan we vooraf hadden gedacht. Maar daarmee waren we natuurlijk nog niet klaar, want toen begon het uitpakken, het in elkaar schroeven van meubilair en het zoeken van een plekje voor ons hele hebben en houden. Ook had het huis nogal last van achterstallig onderhoud, maar in overleg met de eigenaren komen we daar tot nu toe gelukkig aardig uit. Langzaam aan begint het huis een beetje als thuis te voelen en beginnen de verhuisdozen meer en meer uit het zicht te verdwijnen.

Ook onze dagelijkse routine begint vorm te krijgen. De wekker gaat af om kwart over zes, al vindt Matthew het soms nodig om ons op een vroeger tijdstip wakker te maken. Snel douchen en aankleden, zodat we meestal net klaar zijn als de kleine bengels zich beginnen te roeren. We ontbijten met z'n allen en rond kwart voor acht stap ik in de auto naar m'n werk. Tussen de middag kom ik meestal thuis om te lunchen. Best lekker om dicht bij je werk te wonen. Als het mee zit ben ik om kwart over vijf thuis uit m'n werk, al werd het de afgelopen dagen regelmatig wat later. Dat heb je nu eenmaal als projecten belangrijke mijlpalen naderen. Elke vrijdag ga ik met een paar collega's uit lunchen, telkens in een ander restaurant. Zo leer ik gelijk de omgeving een beetje kennen.

Christine is overdag thuis met de kinderen. Vooral de 'screened porch' (afgeschermde veranda) achter het huis is een uitkomst. De kinderen kunnen er heerlijk spelen; lekker buiten en toch een beetje binnen. Dankzij de plafondventilator is het er goed uit te houden en de deuren kunnen we met een haakje vergrendelen om ze 'binnen' te houden. Als Christine even in huis bezig is, kan ze via het keukenraam een oogje in het zeil houden. De afgelopen dagen is ze er ook een paar keer op uit geweest met de kids. Niet alleen om allerlei boodschappen te doen, maar ook om de parken en speeltuinen in de omgeving te verkennen. Na de zomer gaan ze een paar ochtendjes per week naar een peuterspeelzaal. Dat is leuk voor hen en Christine heeft dan even haar handen vrij om dingen te doen die je beter zonder kids kunt doen, of om gewoon even bij te komen van die twee druktemakers. Want drukte maken, dat kunnen ze wel.



Veel burencontact lijkt er niet te zijn hier; de mensen zijn toch wat meer op zichzelf. Van de week kwam een oudere dame die schuin tegenover ons woont even langs om zich voor te stellen. Ze bracht ter verwelkoming wat tomaten uit haar eigen moestuin. Vandaag werd Christine benaderd door de buurman, een gepensioneerd kinderarts afkomstig uit Hong Kong. En jawel, ook hij bracht ons zelfgekweekte tomaten. Als dat zo doorgaat met de rest van de buren dan kunnen we binnenkort een heerlijke pan tomatensoep maken.

Het is stil geweest

Het is lang, heel lang stil geweest op mijn weblog. Niet omdat er niets te schrijven viel, integendeel. Maar de tijd is schaars momenteel en als er dan eindelijk tijd is, zit het soms ook even tegen. Zoals afgelopen vrijdag toen ik een heel verhaal voor de weblog had ingeklopt. Ik moest alleen nog even op de knop drukken om het verhaal ook echt te publiceren. En toen .... poef ... weg verhaal. Mijn webbrowser begon even te spoken en in een flits was alle tekst verdwenen en niet meer terug te halen. Had ik dus dat hele verhaal voor Jan Joker zitten tikken. Daar had ik dus wel even de balen van .

Nu dus weer een poging, zij het met een kort verhaaltje. Maar wel iets wat leuk is om de melden dacht ik. Wij hebben hier vaak allerlei beesten in de tuin. Dagelijks huppelen de eekhoorntjes door de voortuin. Erg schuw zijn ze niet, want je kunt ze tot op een meter of drie benaderen. Ook konijnen zien we geregeld en niet te vergeten hagedissen. Ze hebben een prachtige zilverblauwe kleur en steken mooi af op de witte muur van de garage waar ze dan lekker zitten te zonnen. Maar eergisteren hadden we een nieuwe gast: een slang. Nee, geen tuinslang, maar een echte zwarte rattenslang van pakweg 180 cm. Een flinke knaap dus. De slang liet zich uitgebreid bekijken en voelde zich wellicht op zijn gemak door de sissende geluiden die Matthew en Emily maakten. Het schept een band als je dezelfde taal spreekt, zeg maar. Vervolgens kroop ie omhoog tegen een paal. Waarschijnlijk wist ie dat we hier op een aantal palen vogelhuisjes hebben staan en vogeltjes, die lust ie wel. Verder staan er muizen en dergelijke op het menu, dus hier in deze landelijke omgeving is hij beslist nuttig. Na een tijdje verdween hij door een ventilatierooster onder het huis, waar hij vermoedelijk de nacht heeft doorgebracht. Gisteren zagen we hem zowel 's ochtends als 's avonds. Uiteraard heb ik even een plaatje geschoten van onze glibberige vriend.


Komend weekend gaan we verhuizen. Da's heel leuk als het dik 30 graden is, maar goed, het moet maar. Van weblogverhalen zal dan wel weinig komen, maar daarna hoop ik de draad toch weer met wat meer regelmaat op te kunnen pakken.