We zijn er nog

Het is inmiddels een bekend fenomeen op mijn weblog. Perioden van regelmatige verhaaltjes afgewisseld met hele lange radiostiltes. Het laatste schrijfsel was van kort voor onze verhuizing, inmiddels al weer ruim 8 maanden geleden. Dus moet het er nu maar weer eens van komen. Om te beginnen, moet ik natuurlijk nog wat plaatjes laten zien van het eindresultaat van ons bouwproject.

Eén van mijn favoriete plaatjes is die van ons huis in de sneeuw. Op 2 maart werden we wakker in een witte wereld. Goed voor mooie kiekjes en sneeuwpret, maar ook voor ongemak, vooral omdat er op veel plaatsen ook een laagje ijs onder de sneeuw verborgen lag. Mijn auto was geen partij voor onze hellende oprit dus zat er niets anders op dan de hele dag thuis te blijven. De volgende dag kon ik eindelijk weg komen en ben ik gauw wat nieuw tuingereedschap wezen halen. Het is een soort combinatie tussen een kettingzaag en een grote snoeischaar. Die hadden we hard nodig om de nodige iele boompjes te verwijderen die het onder de sneeuwvracht hadden begeven. Eén boom hing als een regenboog over onze oprit. Mijn auto kon er net onderdoor, maar die van Christine mooi niet. Het witte landschap was overigens van korte duur, want een paar dagen later was het zo'n 23 graden en konden we in korte broek en t-shirts naar buiten.

In het voorjaar was het tijd om de tuin aan te leggen en het gras te zaaien. De regelmatige stortbuien zorgden voor de nodige vertraging, want er was maar weinig water nodig om onze 'tuin' in een glibberig moeras te veranderen en het werken onmogelijk te maken. Tijdens de aanleg zijn drainage-buizen ingegraven waarop al onze regenpijpen zijn aangesloten, zodat regenwater van het dak rechtstreeks in onze beek wordt geloosd. Ook is de grond omgeploegd, egaal gemaakt en is er een kerende muur ('retaining wall') gebouwd op de plaats waar de speeltuin voor de boefjes moest komen. Verder is de tuinverlichting aangelegd en natuurlijk is er eindelijk gras gezaaid. Om de kolossale grasmat te kunnen onderhouden hebben we ook een tractormaaier gekocht, waarmee je trouwens ook leuke ritjes voor de kinderen kunt maken. Na een paar weken geduldig wachten, hadden we eindelijk een mooie groene grasmat. Helaas hebben hitte en droogte er inmiddels een bruine vlakte van gemaakt waarin alleen het hardnekkige onkruid nog voor een groen tintje zorgt. We zullen van de herfst dus weer flink moeten bijzaaien.

Hoewel er nog genoeg klusjes zijn te doen in en om het huis, kregen we in de loop van het voorjaar eindelijk ook weer tijd voor andere zaken. Zoals voetbal voor Emily en Matthew. Een paar weken lang konden ze voetballen via de YMCA in Mooresville. Elk weekend een wedstrijdje en daar tussenin een paar keer oefenen. Heel grappig om dat kleine grut massaal achter een bal aan te zien rennen. Emily had het aardig te pakken en kan lekker rennen; Matthew bekeek het wat meer van een afstandje en sukkelde er meestal op een gematigd drafje achteraan. Op deze foto gaat hij er echter vol tegenaan met Emily (roze mouwen) vlak achter hem.

Eind mei gingen we voor anderhalve week naar Nederland. Het eerste bezoek sinds het overlijden van mijn vader precies een jaar eerder. Gelukkig was dit bezoek veel vrolijker van aard. Emily en Matthew hebben zich onder meer uitstekend vermaakt met neefjes Ivar en Bjarne. Bijgaande foto's zijn genomen in vogelpark Avifauna, in Rotterdam na het maken van een havenrondvaart en bij boerderij 't Geertje even buiten Zoetermeer. Ook hadden we een leuke familiereünie met al mijn ooms, tantes, neef, nichtjes, aanhang en kroost.

Inmiddels ben ik uiteraard al weer lang en breed aan het werk en eigenlijk weer toe aan vakantie. Het is en blijft druk op de zaak en uiteraard is er thuis ook altijd wel wat te doen. Christine is al volop bezig met het plannen van onze volgende trip: eind september gaan we een weekje naar Disney World. Sssssst!! Niet aan de kinderen vertellen. Het is een verrassing voor hun verjaardag.