Het eerste bericht van 2007

We zijn al weer een eind op weg in 2007, dus de hoogste tijd om weer eens even wat op de weblog te schrijven. En nee, ik heb geen goede voornemens gemaakt over het bijhouden van de weblog. Het komt er gewoon niet altijd van met de lange werkweken die ik hier regelmatig maak. Maar goed, even terugblikken dus. Om te beginnen op Kerst. Zoals dat hoort bij Kerstmis, hebben we ons te goed gedaan aan allerlei prima maaltijden, zowel bij ons thuis als bij Christine's ouders. Emily en Matthew vonden al die versiering prachtig, maar het belangrijkste was natuurlijk de lading cadeautjes. Het hoogtepunt van de cadeautjes waren beslist de driewielers. Jawel, voor elk van de boefjes had de Kerstman (alias opa en oma) een mooie rood/blauw/gele driewieler meegenomen in z'n slee. Prachtig vonden ze die. Echt fietsen is nog net een beetje lastig, maar geen nood. Achterop zit een handige lange duwstang waarmee je ook nog eens kunt sturen. Je raadt het al, Christine en ik duwen dus regelmatig onze hummeltjes op hun fietsjes door de buurt. Nog een paar centimeter groeien en dan kunnen ze zelf trappen. Wel moeten we ze goed in de gaten houden met al die heuvels hier en onze steile oprijlaan. Voor je het weet gaan ze met een noodgang op hun snufferd.

De jaarwisseling hebben we in alle rust thuis doorgebracht. We hebben het niet eens gered om tot middernacht op te blijven. Aan vuurwerk doen ze hier niet (behalve wat georganiseerd vuurwerk in de grotere steden), dus het was ook lekker rustig. Christine had heerlijke appelflappen gebakken, dus zo voelde het toch een beetje als oudejaarsavond. Hoofdschuddend las ik de volgende ochten een krantenkop op één van de Nederlandse nieuwswebsites: "Doden en gewonden tijdens rustige jaarwisseling". Tsja, dat noemen we tegenwoordig rustig. Nee, al die rellen en toestanden en de overmaat aan vuurwerk mis ik beslist niet. De jaarwisseling had hier in de buurt een beetje een naar bijsmaakje. Op 30 december was onze buurman namelijk overleden. Echt contact hadden we niet met deze buren (we begroetten elkaar, maar daar bleef het meestal bij), dus we wisten niet wat er precies aan de hand was, maar hadden al wel het vermoeden dat de buurman ziek was. Op oudejaarsdag zijn we even langs gegaan om te condoleren en om een cake te brengen die Christine had gebakken. Het is hier in Amerika (in ieder geval in het zuiden) gebruikelijk om bij zo'n gebeurtenis iets te eten te brengen, zodat de familie van de overledene daar zelf niet voor hoeft te zorgen en iets kan serveren aan mensen die op bezoek komen.

Dit weekend zijn Christine en ik naar Raleigh geweest om een ijshockeywedstrijd bij te wonen, terwijl Matthew en Emily bij opa en oma gingen logeren. Ik had namelijk kaartjes voor deze wedstrijd gekregen van de Kerstman, een origineel idee. De wedstrijd ging tussen de Carolina Hurricanes en de Atlanta Thrashers. Dit is ijshockey op het hoogste professionele niveau. De Hurricanes waren vorig seizoen kampioen van Noord-Amerika (Amerikaanse en Canadese profclubs spelen samen in één competitie). Dit seizoen loopt het nog niet zo gesmeerd bij de Canes, zoals ze gemakshalve vaak worden genoemd. De reguliere wedstrijd eindigde in 3-3 en ook de verlenging (sudden death) leverde geen winnaar op, dus moesten strafballen (of noem je dat strafpucks in dit geval?) de oplossing bieden. Daarbij trokken de Thrashers aan het langste eind. Amerikanen doen namelijk niet aan gelijkspel; die willen winnaars en verliezers zien. Of het nou ijshockey is, of (American) football, honkbal, of basketbal, er wordt altijd een beslissing geforceerd. Ondanks de verdrietige afloop voor "onze" thuisclub, was het beslist een leuke avond. Ook hebben we heerlijk gegeten. Zaterdagavond Italiaanse hap bij Biaggi's (op prima advies van Petra, een "Neder-Amerikaan" uit de omgeving van Raleigh) en zondagmiddag een voortreffelijke Dim Sum brunch bij Neo-China, beide gevestigd in Cary. Dim Sum is een bonte verzameling van kleine, authentieke Chinese hapjes, die door het bedienend personeel op karretjes door het restaurant worden gereden en waarbij je dan zelf aanwijst wat je hebben wilt. Een soort langsrijdend buffet zeg maar. We hadden dit wel eens eerder gedaan in Amsterdam en Londen, maar hier hadden we dit nog niet gezien. Een Chinese collega van mij had dit aangeraden. Zondagavond hebben we de boefjes weer opgehaald; ze hadden opa en oma behoorlijk afgemat, dus die hebben wel even een paar weken nodig om bij te komen. Nu maar hopen dat ze nog eens mogen komen logeren.

De komende dagen zal het wel weer razend druk zijn, zowel op het werk als thuis. We gaan ons nu namelijk helemaal voorbereiden voor onze volgende trip: van 24 januari tot en met 3 februari zijn we op vakantie in Nederland. Dat schiet al aardig op. We hebben ons voorgenomen om het een beetje rustig aan te doen tijdens die vakantie, anders is de lol er gauw af. Het is al vermoeiend genoeg om met de kleintjes zo'n verre reis te maken. We zullen dus niet alle familie en vrienden kunnen bezoeken, maar dat is niet anders. Als de kinderen wat ouder zijn wordt dat hopelijk wat makkelijker. En in de tussentijd is iedereen natuurlijk van harte welkom om ons hier te komen bezoeken.