De laatste dag

Voor Christine was het vandaag de laatste werkdag na bijna 7 jaar te hebben gewerkt als part-time leidster bij The Clown Club in Wassenaar. Ze werd er destijds al aangenomen vóór aankomst in Nederland en zonder solliciatiegesprek. Via, via was ik toen in contact gebracht met Pieter en Amy, de eigenaren van het kinderdagverblijf, die tegenwoordig in de Amerikaanse staat Missouri wonen. Christines achtergrond als psychotherapeut en haar onderwijsbevoegdheid (voor lagere school) waren voldoende om haar in dienst te nemen. Het was weliswaar niet haar droombaan, maar het betekende in ieder geval werk en een bron van sociale contacten en dat was belangrijk als nieuwkomer in Nederland. Na enkele jaren kon ze via de Amerikaanse Protestantse Kerk in Den Haag als vrijwilligster gelukkig weer een beetje de draad oppakken als psychotherapeut, want dat is toch altijd haar roeping gebleven. Nu komt er dus een einde aan haar loopbaan als kinderleidster. Alles bij elkaar is het zeker een interessante periode geweest, zeker door de internationale setting van The Clown Club. Er zitten kinderen uit talloze landen en dat maakt het best apart. Bovendien hebben we er verschillende vrienden en kennissen aan over gehouden en dat is ook heel wat waard.

Ook voor Emily en Matthew was het vandaag officieel de laatste dag bij The Clown Club. Het was reuze handig dat ze altijd met mama mee konden naar de crèche. Gelukkig mogen ze de komende maand nog een paar keer terug komen, zodat Christine de handen vrij heeft voor onze verhuisactiviteiten. Vandaag namen ze alvast afscheid van hun kleine vriendjes en vriendinnetjes. Mama had voor de gelegenheid stervormige koekjes gebakken, in rood en blauw, met witte hagelslag erop. Alle kinderen kregen bovendien een badeendje in Amerikaanse stijl en wat M&M's in rood, wit en blauw. Die kun je via hun website in Amerika in allerlei kleuren en zelfs met persoonlijke opdruk bestellen. Best geinig.

Alleen ik moet nu dus nog werken. Zielig, hè? Maar niet lang meer. Mijn laatste werkdag is op 5 april en daarna heb ik verlof tot en met 30 april, mijn officiële laatste dag bij Pheidis. Sommige projecten ben ik al aan het afronden en voor enkele andere klussen zijn inmiddels opvolgers gevonden. Vanaf half maart zal het denk ik wel wat rustiger worden voor mij. Nu al merk ik dat het lastiger wordt om m'n hoofd bij m'n werk te houden; er zijn zoveel andere dingen waar ik aan moet denken. Maar goed, nog even doorbijten dus, want ik wil mijn projecten wel netjes en professioneel afhandelen. Zo hoort dat wat mij betreft.

De buit is binnen

Jawel, de buit is binnen. Vandaag kwam de postbode met een aangetekend stuk. Een grote enveloppe met daarin mijn paspoort, voorzien van een visumsticker, en een verzegelde enveloppe, die ik ongeopend moet afgeven zodra ik voet op Amerikaanse bodem zet. De bureaucratische hobbels zijn dus met succes overwonnen. Nu nog de rest van de voorbereidende activiteiten.

Approved!

Vandaag was het zover: de laatste stap in de aanvraagprocedure voor mijn visum. Vol goede moed togen Christine en ik naar het Amerikaanse consulaat aan het Museumplein in Amsterdam. Ik had de hele papierwinkel weer goed voorbereid: geboorteakte, huwelijksakte, paspoort, de formulieren waarmee Christine en haar moeder zich als mijn sponsors aanmelden, hun Amerikaanse belastingaangiften van de afgelopen drie jaren en nog wat van die zaken. Het consulaat had inmiddels van de keuringsarts de medische stukken doorgekregen inclusief de longfoto en ook had men bij de politie navraag gedaan naar mijn handel en wandel. De dame aan het loket wist zodoende aan Christine te vertellen dat ik geen crimineel ben. Dat had ik haar natuurlijk ook al vaak verteld, maar een bevestiging door een onafhankelijke derde op basis van officiële documenten is natuurlijk nooit weg. Alles bij elkaar was er kennelijk geen reden om mij buiten de Amerikaanse grenzen te houden en nadat ik de laatste 380 dollar had afgerekend luidde het oordeel: "Approved!". Eén dezer dagen kan ik dus een aangetekende zending verwachten met daarin mijn paspoort voorzien van een visumstempel en een verzegelde enveloppe die ik bij aankomst op het vliegveld van Cincinatti moet afgeven.

Dit heuglijke feit moest natuurlijk op gepaste Amerikaanse wijze worden gevierd. Daarom zijn we vanavond wezen eten bij de 'Golden Arches', of te wel McDonalds. Bepaald niet mijn favoriete vreetschuur, verre van dat, maar het is leuk voor de kids. Die zitten daar lekker te peuzelen van de visburgers en de hamburgers en bovendien kunnen ze er leuk spelen. Ook voor papa en mama is er een groot voordeel: het scheelt ons een avondje schoonmaken. Niet te geloven wat er na elke maaltijd thuis allemaal op de grond ligt onder de kinderstoelen. Het verbaast mij trouwens altijd hoe druk het is bij de McDonalds hier, zeker als je bedenkt dat er maar liefst drie vestigingen zijn in Zoetermeer. Je zou bijna denken dat het eten goedkoop en van topkwaliteit is ..... niet dus. Gelukkig hebben we straks in Amerika beduidend meer en betere keus wanneer we eens snel en makkelijk uit eten willen. Er zijn daar zoveel fastfoodketens met prima eten, waarvan ik me afvraag waarom die de sprong naar Europa nog niet hebben gemaakt. Volgens mij zou een Chick-Fil-A, een Wendy's of een Bojangles' hier goede zaken kunnen doen.

Een doos vol jeugdsentiment

Lang leve Marktplaats. De verkoop van onze spullen verloopt tot nu toe heel voorspoedig. De hometrainer is weg, de deckchair uit de tuin is verkocht en ook voor de grasmaaier en de heggenschaar hebben we een koper. Van al die zaken doen we makkelijk afstand. Het zijn maar spullen, ze kunnen toch niet mee en zo brengen ze in ieder geval nog wat op. Vorig weekend heb ik ook mijn oude Märklin-modelspoorbaan te koop gezet. Alle locomotieven, wagons, rails en toebehoren zaten al bijna 20 jaar onaangeraakt in een doos en vertoonden hier en daar wat roestplekjes. Toch was de algehele conditie van de spullen nog best goed en er zaten stukken bij waar een beetje modelspoorhobbyist grif een paar tientjes voor neertelt. Het kostte me een hele avond om een goede inventaris van de hele collectie te maken en die op Marktplaats te zetten. Niet alleen vanwege de flinke hoeveelheid, maar ook omdat het gewoon leuk was weer eens met die oude treinen en wagons bezig te zijn. Het was een doos vol jeugdsentiment.



Ik weet niet meer hoe oud ik was toen ik voor het eerst met de modeltrein aan de slag ging. Wel weet ik dat er al treinspullen voor mij werden gekocht door mijn oudoom Karl uit Duitsland toen ik nog een peutertje was. In de doos vond ik zelfs nog Märklin-catalogi en prijslijsten van 1970 en 1973. 'Onkel Karl' zoals wij hem noemden was een soort suikeroom voor mij en mijn zusje. Hij en zijn vrouw Edith hadden zelf geen kinderen en hadden verder ook weinig familie. Altijd als zij naar Nederland kwamen of als wij bij hen op bezoek waren, werd mijn treinbaan weer verder uitgebreid. Ook op de verlanglijstjes voor mijn verjaardag kwamen altijd wel wat Märklin-modellen voor. Zodoende groeide de collectie gestaag en uiteindelijk ging ik samen met mijn vader aan de slag om er een mooie modelbaan van te maken. Nou ja, hij deed het werk en ik keek toe (of het allemaal wel goed ging, zeg maar). Het werd een baan op twee grote houten panelen van in totaal 3 meter lang en 1 meter breed met een ovaal dubbelspoor en een rangeerterrein inclusief remise in het midden. De baan werd keurig opgeborgen onder het schuine dak van de zolder en was heel makkelijk naar het midden van de zolder te verplaatsen om er mee te spelen. Ik heb er veel plezier aan beleefd, maar op enig moment verschoof mijn aandacht naar andere zaken. Bovendien was het een prijzige hobby. We hebben de boel toen afgebroken en alle spullen in een doos gedaan. Het was immers zonde om weg te gooien, wellicht zou het wat zijn voor een volgende generatie in de familie.

Maar nu moest het spul dan toch weg. In Amerika heb ik weinig aan een spoorbaan op 220 volt en van al die jaren in een doos op zolder is de technische staat er niet beter op geworden. Er moet echt flink gepoetst, geschuurd en gesleuteld worden om de zaak weer rijdend te krijgen. Meer iets voor een ervaren hobbyist dus. Nog geen half uur nadat ik m'n advertentie op Marktplaats had gezet, diende de eerste bieder zich aan. Na wat heen en weer bieden tussen enkele gegadigden kwam ik uiteindelijk een prijs van 175 euro overeen. Deze meneer wilde de spullen kopen voor z'n zoontje van 4, die helemaal gek is van treinen. Natuurlijk was het ventje er nu nog te klein voor, maar tegen de tijd dat alles weer zou zijn opgeknapt, zou hij er wellicht onder begeleiding van z'n papa een beetje mee kunnen spelen. Meneer had vroeger ook een treinbaan gehad en hij werd helemaal enthousiast toen hij vandaag langs kwam om mijn Märklin-treinen te bekijken en op te halen. Z'n ogen glommen gewoon. Even vroeg ik mij zelfs af voor wie hij dit nu kocht: voor zijn zoontje of voor hemzelf? Hoe dan ook, ik hoop dat hij en zoonlief veel plezier zullen beleven aan hèt speelgoed van mijn jeugd. Het is jammer dat dit stukje nostalgie nu weg moest, maar het is goed zo. Als Matthew en Emily groot genoeg zijn en ook gefascineerd raken door de 'tjoek-tjoek', dan beginnen we gewoon opnieuw.

Keuringsdienst van waren

Vandaag heb ik weer een stap gezet in het hele visumproces: de medische keuring. In alle vroegte toog ik dus weer naar Amsterdam, eerst naar de Jan van Goyenkliniek voor een longfoto en daarna naar een keuringsarts in de buurt van het Museumplein. Dit was nog echt zo'n ouderwetse huisartsenpraktijk. Vader en zoon zijn er actief als huisarts en moeder is de assistente. Ook het pand was oud en deed wat primitief aan. Deze praktijk doet alle keuringen voor de Amerikaanse visumprocedure en ik was dan ook niet de enige 'patiënt'. Nog twee andere heren, beiden véél ouder dan ik, zaten daar voor dezelfde keuring. De ene, een zestiger, zou naar California vertrekken, de andere naar Kentucky of Tennessee, dat wist ie nog niet precies. In ieder geval ben je dus nooit te oud om aan een emigratieavontuur te beginnen, dat was wel duidelijk.

De keuring zelf stelde weinig voor en ik verwacht ook niet dat de uitkomsten enig probleem zullen vormen. Allemaal standaard zaken: bloedonderzoek, long- en hartfunctie en nog wel even een vaccinatie tegen bof, mazelen en rode hond. De hele keuring duurde krap 20 minuten. Helaas was de wachttijd bijna drie keer zo lang, maar goed. Nog één week en dan is het afrondende interview. De buit is dus bijna binnen.

Plassende varkens en verzekeringen

De titel van deze bijdrage geeft het al aan. We hebben een uitermate gevarieerd weekend achter de rug: leuk en productief. Maar laat ik met het leuke beginnen. Afgelopen zaterdagmiddag zijn we met de kinderen naar boerderij 't Geertje gefietst. Deze biologische boerderij, zoals dat zo mooi heet, ligt in de polders net buiten Zoetermeer op slechts een paar kilometer van ons huis. Men maakt er allerlei producten zelf en je kunt er overal vrij rondlopen. Ontzettend leuk voor kinderen en inderdaad, ook die van ons hadden het enorm naar hun zin tijdens hun eerste bezoek aan deze wondere dierenwereld. Emily was door het dolle heen en rende op elk beest af dat z'n kop door het hek stak. Snel even aaien, een opgetogen gilletje en doormarcheren naar het volgende dier. Het maakte niet uit wat voor dier het was, van haan tot koe en van geit tot paard, ze wilde alles aanraken. Matthew vond het ook reuze leuk en zat overal met z'n handjes aan, hoe vies het ook was. En aangezien hij sinds een dag of tien ook best aardig kan lopen, wilde hij vooral lekker zelf stappen en dan liefst in een richting die afweek van de door papa en mama voorziene route. Alles bij elkaar was het een geslaagd uitstapje, ondanks het wat minder appetijtelijke aanzicht dat twee varkens ons boden. De één stond stevig te plassen en de ander stond er pal achter en liet de klaterende goudgele waterval zo in z'n bek verdwijnen. Recycling in optima forma. Proost!

Naast dit geslaagde uitstapje hebben we ook weer het nodige gedaan voor de voorbereiding van de verhuizing. Zo hebben we inmiddels de nodige spullen verkocht en die werden allemaal dit weekend opgehaald: de airco, een cirkelzaag, twee traphekjes en een wiegje. Ook voor een deckchair, een elektrische babyschommel, een fietsendrager en nog wat zaken hebben we inmiddels de nodige bieders, dus dat gaat ook allemaal goed komen. Verder hebben we onze opslagunit bij CityBox leeggehaald en opgezegd en de eerste lading geheel volgepakte verhuisdozen bij m'n vader in de berging gezet. Dus toch weer een soort CityBox, maar dan gratis. Gisteravond heb ik bovendien bij OOM Verzekeringen een aanvraag ingediend voor een aantal verzekeringen: ziektekosten, ongevallen en rechtsbijstand. Dit alles met een looptijd van 5 maanden vanaf ons vertrek uit Nederland, ervan uitgaand dat ik binnen die periode wel een baan zal hebben met bijbehorende regelingen voor verzekeringen. Alles konden we mooi op de website invullen en berekenen, dus nu alleen nog wachten op de acceptatie. OOM is één van de weinige specialisten in verzekeringen voor mensen die naar het buitenland gaan. In tegenstelling tot de meeste buitenlandverzekeraars hebben zij geen eis dat je in het buitenland inkomen uit werk moet hebben. Bovendien ziet hun aanbod er ook alleszins redelijk uit en hebben we de nodige goede ervaringen van anderen gelezen. Dat is dus ook weer geregeld.

Laatste ticket geboekt

De afgelopen dagen was er weinig voortgang op emigratiegebied. Mijn projecten op het werk zijn momenteel even extra druk en dan blijft er weinig tijd over voor andere zaken. Maar, we hebben wel het laatste nog benodige vliegticket geboekt. Dit ticket zorgt ervoor dat ik op 17 april weer terug kom in Nederland en Christine met de kids tijdelijk achterlaat in Amerika. Ik heb dan m'n handen vrij om alles in te pakken, op te ruimen, af te voeren, in te laden en noem maar op. Op 28 april vlieg ik dan weer terug naar Amerika.