Een doos vol jeugdsentiment

Lang leve Marktplaats. De verkoop van onze spullen verloopt tot nu toe heel voorspoedig. De hometrainer is weg, de deckchair uit de tuin is verkocht en ook voor de grasmaaier en de heggenschaar hebben we een koper. Van al die zaken doen we makkelijk afstand. Het zijn maar spullen, ze kunnen toch niet mee en zo brengen ze in ieder geval nog wat op. Vorig weekend heb ik ook mijn oude Märklin-modelspoorbaan te koop gezet. Alle locomotieven, wagons, rails en toebehoren zaten al bijna 20 jaar onaangeraakt in een doos en vertoonden hier en daar wat roestplekjes. Toch was de algehele conditie van de spullen nog best goed en er zaten stukken bij waar een beetje modelspoorhobbyist grif een paar tientjes voor neertelt. Het kostte me een hele avond om een goede inventaris van de hele collectie te maken en die op Marktplaats te zetten. Niet alleen vanwege de flinke hoeveelheid, maar ook omdat het gewoon leuk was weer eens met die oude treinen en wagons bezig te zijn. Het was een doos vol jeugdsentiment.



Ik weet niet meer hoe oud ik was toen ik voor het eerst met de modeltrein aan de slag ging. Wel weet ik dat er al treinspullen voor mij werden gekocht door mijn oudoom Karl uit Duitsland toen ik nog een peutertje was. In de doos vond ik zelfs nog Märklin-catalogi en prijslijsten van 1970 en 1973. 'Onkel Karl' zoals wij hem noemden was een soort suikeroom voor mij en mijn zusje. Hij en zijn vrouw Edith hadden zelf geen kinderen en hadden verder ook weinig familie. Altijd als zij naar Nederland kwamen of als wij bij hen op bezoek waren, werd mijn treinbaan weer verder uitgebreid. Ook op de verlanglijstjes voor mijn verjaardag kwamen altijd wel wat Märklin-modellen voor. Zodoende groeide de collectie gestaag en uiteindelijk ging ik samen met mijn vader aan de slag om er een mooie modelbaan van te maken. Nou ja, hij deed het werk en ik keek toe (of het allemaal wel goed ging, zeg maar). Het werd een baan op twee grote houten panelen van in totaal 3 meter lang en 1 meter breed met een ovaal dubbelspoor en een rangeerterrein inclusief remise in het midden. De baan werd keurig opgeborgen onder het schuine dak van de zolder en was heel makkelijk naar het midden van de zolder te verplaatsen om er mee te spelen. Ik heb er veel plezier aan beleefd, maar op enig moment verschoof mijn aandacht naar andere zaken. Bovendien was het een prijzige hobby. We hebben de boel toen afgebroken en alle spullen in een doos gedaan. Het was immers zonde om weg te gooien, wellicht zou het wat zijn voor een volgende generatie in de familie.

Maar nu moest het spul dan toch weg. In Amerika heb ik weinig aan een spoorbaan op 220 volt en van al die jaren in een doos op zolder is de technische staat er niet beter op geworden. Er moet echt flink gepoetst, geschuurd en gesleuteld worden om de zaak weer rijdend te krijgen. Meer iets voor een ervaren hobbyist dus. Nog geen half uur nadat ik m'n advertentie op Marktplaats had gezet, diende de eerste bieder zich aan. Na wat heen en weer bieden tussen enkele gegadigden kwam ik uiteindelijk een prijs van 175 euro overeen. Deze meneer wilde de spullen kopen voor z'n zoontje van 4, die helemaal gek is van treinen. Natuurlijk was het ventje er nu nog te klein voor, maar tegen de tijd dat alles weer zou zijn opgeknapt, zou hij er wellicht onder begeleiding van z'n papa een beetje mee kunnen spelen. Meneer had vroeger ook een treinbaan gehad en hij werd helemaal enthousiast toen hij vandaag langs kwam om mijn Märklin-treinen te bekijken en op te halen. Z'n ogen glommen gewoon. Even vroeg ik mij zelfs af voor wie hij dit nu kocht: voor zijn zoontje of voor hemzelf? Hoe dan ook, ik hoop dat hij en zoonlief veel plezier zullen beleven aan hèt speelgoed van mijn jeugd. Het is jammer dat dit stukje nostalgie nu weg moest, maar het is goed zo. Als Matthew en Emily groot genoeg zijn en ook gefascineerd raken door de 'tjoek-tjoek', dan beginnen we gewoon opnieuw.