Monsters aan de deur

Vanavond was het dan zover: Halloween. En dat betekende heel veel monsters aan de deur. Maar niet alleen monsters vereerden ons met een bezoek. Prinsessen, spinnen, Powerrangers, piraten, Spiderman, paarden en Winnie de Pooh waren ook van de partij. Uiteraard kwamen ze allemaal voor hetzelfde: snoepgoed. Liefst héél véél snoepgoed.

Het was een drukte van jewelste in onze buurt. Auto's reden af en aan met papa's, mama's en kinderen. Ze stopten bij elk huis waar de verlichting bij de voordeur brandde, want dat is het teken dat er met Halloween wat te halen valt. Ons huis was duidelijk versierd, met een pompoen, verlichte spoken en een pad gemarkeerd door witte papieren zakjes met waxinelichtjes erin van de rand van de weg tot aan onze veranda. Niet te missen dus: ook bij ons viel wat te halen. En dat hebben we geweten. Zeker 130 kinderen kwamen bij ons aan de deur, zodat ik rond half acht genoodzaakt was om nog even snel naar de supermarkt te sjezen om wat extra snoepgoed in te slaan.



Uiteraard zijn we ook met onze koters even bij een paar buren langsgegaan. Ze waren verkleed als indianen in mooie pakjes die Christine voor ze had gemaakt. Dat zag er echt heel leuk uit en ze vonden het prachtig om overal snoepjes te krijgen. Soms konden ze amper wachten tot ze wat toegestopt kregen en graaiden ze gewoon zelf in de bak met snoep die meestal naast de voordeur stond. Gewoon doen of je thuis bent, zeg maar. Wij moesten flink ons best doen om ervoor te zorgen dat ze zich niet gelijk misselijk zouden eten aan alle lekkernijen. En terwijl wij met de kinderen op stap waren, zorgden opa en oma bij ons thuis voor de snoepuitdeling. Reuze handig. Op de foto hieronder zijn onze eigen indianen te zien op de veranda, samen met hun vriendinnetje Chloe. Voor de goede orde: dat spreek je dus uit als Klowie en niet als Gloe. Het was beslist een leuke avond. Nog 365 nachtjes slapen en dan is het weer Halloween.

Bezoek uit Nederland

Dit weekend hadden we het eerste bezoek uit Nederland. Mijn oud-collega's Henk en Nico zijn voor een conferentie in Charlotte, en ja, dat is hier in de buurt. Dus kwamen ze zaterdag even langs om te kijken hoe wij hier wonen en natuurlijk om de lokale cultuur op te snuiven. Bovendien hadden ze op mijn verzoek een lading chocoladeletters meegenomen, zodat ik binnenkort mijn huidige collega's wat internationale cultuur kan bijbrengen en ze kennis kan laten maken met èchte chocola. Want wat hier in Amerika voor chocola doorgaat, is drie keer niks. Wat een slappe zooi is dat.

Voordat Henk en Nico zich richting North Wilkesboro konden begeven, hadden ze nog wel een obstakel te overwinnen. Ze moesten in Charlotte een auto huren en dat viel niet mee. De ene na de andere autoverhuurder bleek uitverkocht, maar uiteindelijk vonden ze toch nog een zaak die een stoere bak had staan: een vette Dodge Ram pick-up truck. Amerikaanser kan het bijna niet.


Wat die dag wel meezat, was het weer. Het was een stralend zonnige dag met temperaturen tegen de 20 graden. En dus gingen we eerst een hapje lunchen bij de Coffee Tavern, een leuke tent hier in het dorp. Lekker buiten zitten aan de oever van de Yadkin River. Daarna togen we richting de bergen die er in deze tijd van haar jaar fantastisch mooi uitzien met hun rijke schakering aan herfstkleuren. Veel bomen hebben kleuren die veel intenser zijn dan wat we in Nederland kennen. De natuur is zo echt een kunstwerk en rond dit weekend zijn de kleuren hier op hun mooist en dat hebben we geweten. We waren bepaald niet de enigen die op het idee waren gekomen om de Blue Ridge Mountains met een bezoek te vereren. De hele route langs de Blue Ridge Parkway was behoorlijk druk en een paar keer stonden we zelfs in een heuse file. Dat ben ik hier helemaal niet gewend.



Langzaam maar zeker naderden we dan toch de eindbestemming die ik in gedachten had: Grandfather Mountain met z'n beroemde Mile High Swinging Bridge. Maar met nog een mijl te gaan naar de toegangsweg tot deze berg, kwamen we helemaal vast te staan. Slechts af en toe schoven we een paar meter op. Het was snel duidelijk dat dit onbegonnen werk was en dus zijn we maar omgekeerd. Jammer, maar alles bij elkaar was er genoeg natuurschoon te bewonderen. Uiteraard heb ik mijn gasten nog even meegenomen naar de dichtstbijzijnde vestiging van Lowe's, waar ze geheel vrijwillig nog wat aankopen hebben gedaan, gevolgd door een bezoekje aan de Wal-Mart. Daar moet je toch een keer geweest zijn als je in Amerika bent. We sloten de dag af met een bezoek aan de Brushy Mountain Smokehouse, een altijd druk barbecuerestaurant bij ons in het dorp waar je voor een vriendelijke prijs kennis kunt maken met de lokale cuisine. Wat mij betreft was het een geslaagd dagje met mijn Nederlandse gasten. Wie volgt?

Appels en Tjoek-tjoeks

Helaas werkten de weergoden niet mee voor de evenementen die we dit weekend bezochten. Aan het eind van de week werd het al wat koeler, maar dit weekend was het echt waardeloos. Hooguit een graad of 13, miezerig en af en toe een flinke bui er tussendoor. Oer-Hollands herfst weer hier in North Carolina dus. Maar we hebben ons er niet door laten tegen houden.

Zaterdag was hier in North Wilkesboro het jaarlijkse Brushy Mountain Apple Festival, ter viering van de appeloogst. De teelt van appels is namelijk big business in deze regio met z'n talloze boomgaarden tussen en op de heuvels. Het Apple Festival is een soort braderie met al gauw een paar honderd kraampjes met veelal ambachtelijke producten en natuurlijk veel lekkere hapjes. Naar verluid is dit één van de grootste ééndaagse evenementen van dit type in het zuidoosten van Amerika, met normaliter zo'n 160.000 bezoekers. Een flinke massa mensen dus, al zullen het er dit jaar door het slechte weer wel wat minder zijn geweest. Wij waren al vroeg van de partij, even na 8 uur 's ochtends, om te voorkomen dat we met onze brede kinderwagen door een grote menigte zouden moeten manoeuvreren. Dat bleek een goed idee te zijn, want het was nog lekker rustig, we hoefden nergens lang te wachten en we konden nog dichtbij parkeren. Het is trouwens opvallend dat heel veel stands worden gerund door goede doelen en lokale vrijwilligersorganisatie die zo een leuk centje kunnen verdienen. Van de kerk tot de padvinderij en van de Rotary tot de vrijwillige brandweer. Ze dragen allemaal 10% van de omzet af aan de organisatie en de rest - minus uiteraard de onkosten - is mooi en eerlijk verdiend.

De dag erna was speciaal voor Emily en Matthew. We gingen naar het Transportation Museum in Spencer, een voorstadje van Salisbury, en opa en oma kwamen ook. Nou gingen we niet zo zeer voor het museum op zich, maar er was vandaag een speciale gast: Thomas the Tank Engine! Of te wel, Thomas de Trein voor de Nederlandse lezers. En ja, welke peuter wil er nou niet een ritje maken met Thomas? De boefjes - en vooral Matthew - vinden "tjoek-tjoeks" prachtig. In de paar maanden dat ze bij hun opa en oma inwoonden, vonden ze het reuze interessant wanneer de grote diesellocomotief 's ochtend en 's middags met een slakkengangetje door de voortuin denderde. Ze hoorden de trein al van ver aankomen en wilden dan altijd gaan kijken. En als de machinist ze zag, naar ze zwaaide en speciaal voor hen de zware luchthoorn liet toeteren, dan kon hun dag niet meer stuk. Bovendien had Matthew vorige week met z'n verjaardag net een Lego Duplo treinbaan met Thomas the Tank Engine gekregen, dus ja, dan wil je die ook wel eens in het echt zien, niet waar?

Nou, we waren niet de enigen die dat wilden. Honderden papa's, mama's en hun kroost hadden de weg naar Spencer gevonden en we moesten dan ook lang wachten voor we een ritje konden maken. Gelukkig was er genoeg ander spul te bekijken, zoals oude auto's en een echte brandweerwagen (geen deel van de museumcollectie). Aan het begin van de middag konden we dan eindelijk instappen. Nog even wachten en toen .... puf, puf, tjoek-tjoek, daar gingen we. Het blijft toch wel een machtige machine, zo'n stoomlocomotief. Op de terugweg vielen Emily en Matthew al snel in slaap. Het was een geslaagd dagje, wederom ondanks het belabberde weer. En zoals dat wel vaker gaat, wordt het weer na het weekend weer stukken beter. Eind van de week moeten we weer boven de 25 graden zitten. Lekkere timing van de weergoden.

Er zijn er drie jarig, hoera, hoera

Het lijkt wel of de tussenpozen tussen de verhaaltjes op deze weblog steeds langer worden. Druk op het werk, druk thuis en ook nog een beetje ziek zijn tussendoor zijn daaraan debet, maar we geven de moed niet op. Dit weekend was er in ieder geval genoeg om over te schrijven. Het was namelijk het Grote Verjaardagsweekend. Op zaterdag werden onze lieve boefjes twee jaar oud en op zondag was het mijn beurt om voor de zoveelste keer een jaartje ouder te worden. Het hele huis was versierd met slingers en balonnen en Christine had drie prachtige - en lekkere - taarten gemaakt.


Zaterdagochtend was het tijd voor Matthew en Emily om hun eerste cadeaus uit te pakken. En ook al begrijpen ze nog weinig van het concept 'verjaardag', leuk nieuw speelgoed dat snappen ze heel goed! Matthew was helemaal in z'n nopjes met z'n Thomas the Tank Engine trein van Lego Duplo en Emily begon gelijk rondjes door het huis te wandelen met haar nieuwe babypop en bijbehorende buggy. Hun dag kon al niet meer stuk. 's Middags hadden we gasten over en dat betekende uiteraard heel veel aandacht voor onze peuters en natuurlijk ook heel veel cadeautjes. Nieuwe kleren, nog een pop, een autootje, spaarcentjes en nog veel meer. Ze zijn flink verwend.



Met een deel van het gezelschap gingen we daarna uit eten bij Sunny Italy, een uiteraard Italiaans restaurant waar je nooit zou komen als je er niet via mond-op-mond reclame van had gehoord. Sunny Italy is gevestigd in een voormalige kippenschuur en ligt behoorlijk afgelegen. Er zijn een paar verschoten wegwijzers die je een beetje in de goede richting helpen en net wanneer je denkt dat je nu toch wel echt verdwaald moet zijn, ligt het aan je linkerhand. Van buitenaf doet het wat vervallen aan, maar binnen moest het wel goed eten zijn, want de parkeerplaats was al afgeladen vol toen wij er om half zes aankwamen en dat schijnt altijd zo te zijn. Het was een flinke drukte binnen, maar gelukkig hadden we gereserveerd. En we werden zeker niet teleurgesteld; het eten was uitstekend en vriendelijk geprijsd. Je moet er geweest zijn om iets te snappen van dit lokale instituut dat al sinds 1967 bestaat, maar twee avonden per week open is en gasten trekt die meer dan 50 kilometer verderop wonen. Een ander apart detail: de dagelijkse leiding is nog steeds in handen van de oorspronkelijke eigenaresse, een kwieke dame van 97 jaar die in flink tempo door het restaurant wandelt en hier en daar een praatje maakt met de vele vaste gasten. Kortom, leuk om dit eens te hebben gezien en we zullen er zeker nog eens komen.

Vandaag hebben we het rustig aan gedaan. In de middag zijn we lekker gaan wandelen langs de Yadkin River Greenway, vanaf het beginpunt in North Wilkesboro. De Greenway is een prachtig aangelegde fiets- en wandelroute aan de oever van de Yadkin rivier. Het weer was heerlijk, zonnig met een zacht briesje, en de kinderen vonden het best leuk. Eerst in de kinderwagen en daarna zelf stappen, voetballen, bellen blazen en bij papa op de schouders. Dit gaan we beslist vaker doen; het is gezellig en goed om met z'n allen in beweging te blijven. De komende weken wordt het hier naar verluid nog mooier, wanneer al het groen verandert in een bonte collage van herfstkleuren. Alles bij elkaar was het een zeer geslaagd weekend. Jammer dat het alweer voorbij is. Maar .... nog vijf daagjes werken en dan is er gelukkig weer een weekend. Hopelijk kan ik dan weer een verhaaltje schrijven. Ik doe m'n best.