Tomaten

He, he, het begint erop te lijken. Het is nu twee weken geleden sinds we al onze spullen uit de opslagunit in Statesville overbrachten naar ons nieuwe onderkomen in North Wilkesboro. Bloedheet was het die dag (35 graden), maar gelukkig hadden we flink wat hulp en was de klus sneller geklaard dan we vooraf hadden gedacht. Maar daarmee waren we natuurlijk nog niet klaar, want toen begon het uitpakken, het in elkaar schroeven van meubilair en het zoeken van een plekje voor ons hele hebben en houden. Ook had het huis nogal last van achterstallig onderhoud, maar in overleg met de eigenaren komen we daar tot nu toe gelukkig aardig uit. Langzaam aan begint het huis een beetje als thuis te voelen en beginnen de verhuisdozen meer en meer uit het zicht te verdwijnen.

Ook onze dagelijkse routine begint vorm te krijgen. De wekker gaat af om kwart over zes, al vindt Matthew het soms nodig om ons op een vroeger tijdstip wakker te maken. Snel douchen en aankleden, zodat we meestal net klaar zijn als de kleine bengels zich beginnen te roeren. We ontbijten met z'n allen en rond kwart voor acht stap ik in de auto naar m'n werk. Tussen de middag kom ik meestal thuis om te lunchen. Best lekker om dicht bij je werk te wonen. Als het mee zit ben ik om kwart over vijf thuis uit m'n werk, al werd het de afgelopen dagen regelmatig wat later. Dat heb je nu eenmaal als projecten belangrijke mijlpalen naderen. Elke vrijdag ga ik met een paar collega's uit lunchen, telkens in een ander restaurant. Zo leer ik gelijk de omgeving een beetje kennen.

Christine is overdag thuis met de kinderen. Vooral de 'screened porch' (afgeschermde veranda) achter het huis is een uitkomst. De kinderen kunnen er heerlijk spelen; lekker buiten en toch een beetje binnen. Dankzij de plafondventilator is het er goed uit te houden en de deuren kunnen we met een haakje vergrendelen om ze 'binnen' te houden. Als Christine even in huis bezig is, kan ze via het keukenraam een oogje in het zeil houden. De afgelopen dagen is ze er ook een paar keer op uit geweest met de kids. Niet alleen om allerlei boodschappen te doen, maar ook om de parken en speeltuinen in de omgeving te verkennen. Na de zomer gaan ze een paar ochtendjes per week naar een peuterspeelzaal. Dat is leuk voor hen en Christine heeft dan even haar handen vrij om dingen te doen die je beter zonder kids kunt doen, of om gewoon even bij te komen van die twee druktemakers. Want drukte maken, dat kunnen ze wel.



Veel burencontact lijkt er niet te zijn hier; de mensen zijn toch wat meer op zichzelf. Van de week kwam een oudere dame die schuin tegenover ons woont even langs om zich voor te stellen. Ze bracht ter verwelkoming wat tomaten uit haar eigen moestuin. Vandaag werd Christine benaderd door de buurman, een gepensioneerd kinderarts afkomstig uit Hong Kong. En jawel, ook hij bracht ons zelfgekweekte tomaten. Als dat zo doorgaat met de rest van de buren dan kunnen we binnenkort een heerlijke pan tomatensoep maken.