Beestjes

Zo, de Kerst is weer achter de rug en 2009 zit er weer bijna op. Ik zou natuurlijk uitgebreid kunnen schrijven over alles wat er dit jaar is gebeurd, maar dat ga ik dus niet doen. Deze keer schrijf ik eens iets over de beestjes - groot en klein - die je hier zoal in je eigen tuin kunt tegenkomen. We hebben al de nodige exemplaren gezien, gehoord en geroken.

Het leukst vind ik de herten. Zo'n twee maanden terug zat ik lekker op de veranda aan de telefoon en ineens wandelde er een hert door het beboste deel van onze tuin. Prachtig. Begin dit jaar belde Christine me een keer op terwijl ik op kantoor was. Zij en de kinderen hadden net een groep van zeven herten door de tuin zien huppelen. Leuk toch? Verder hebben we hier eekhoorns, konijnen en kikkers, heel veel kikkers. In de zomer laten die zich goed horen tot laat in de avond. Een enkele keer ruik je hier wel eens een stinkdier. Wanneer je dat ruikt begrijp je meteen hoe het beest aan die naam komt. Niet te harden die geur. Gezien hebben we ze nog niet, althans niet levend. Je ziet ze wel regelmatig platgewalst op het asfalt. In de buurt komen verder ook wasberen, opossums (een buideldier), vossen en coyotes voor.

Een heel enkele keer kom je hier wel eens een slang tegen. Meestal is dat een onschuldige zwarte rattenslang, maar de giftige copperhead alias mocassin komt hier ook voor. Leuk zijn ook de skinks, een kleine hagedis die we hier in de zomer nogal eens zien rond het huis. Soms zijn ze bruin, maar meestal zwart met een practige zilverblauwe staart. Skinks zijn nuttig (eten insekten) en razendsnel. Ze laten zich lastig vangen. Ze schijnen het prettig te vinden in onze garage achter de vriezer getuige de 'bedankjes' die ze daar in overvloed achterlaten. De schijters! In Lake Norman State Park, een natuurgebied ongeveer een kilometer bij ons vandaan, zitten ook bevers. Wanneer je daar wandelt en goed naar de bomen nabij het water kijkt, dan kun je soms het bewijs van hun aanwezigheid zien.

Gisteren was ik de beek in onze tuin een beetje aan het uitbaggeren. Terwijl ik daar stond te scheppen, zag ik ineens wat bewegen vanuit de modder. Het was een crayfish - hier vaak crawdad genoemd - oftewel een zoetwaterkreeft. Het beest was zo'n 8 centimer lang, de voelsprieten niet meegerekend. Ik heb hem dus gauw gevangen en in een emmertje gedaan zodat ie kon poseren voor de foto. De kinderen vonden het ook wel leuk, maar toch ook een beetje eng. Die scharen zien er toch een beetje gemeen uit en daar kun je je vingertjes maar beter uit de buurt houden.

Verder hebben we nog weinig levende wezens in de beek aangetroffen. Als het flink regent, verandert de beek een woeste stroom van modderig water, maar verder staat er maar heel weinig water in. Vissen kun je dus wel vergeten.

Wat je hier wel veel hebt, zijn insekten. Er is hier een enorme diversiteit aan insekten en andere kleine kruipers. Niet dat ik daar nou zo blij mee ben, maar toch is het soms wel interessant. Er zijn allerlei soorten wespen (die ik liever zie gaan dan komen), sprinkhanen, krekels, kevers, en spinnen. Van de zomer hadden we wekenlang bezoek van 'Jack', zoals de kinderen hem hadden gedoopt. Jack is een writing spider zo genoemd vanwege het web waar een soort zigzag lijn doorheen loopt die doet denken aan een regel tekst.

Inmiddels heb ik ook al een paar keer een black widow (zwarte weduwe) gezien, meer specifiek de southern black widow. Dit is een van de twee giftige spinnen die in North Carolina voorkomen (de brown recluse is de andere). De black widow is glimmend zwart en niet meer dan een centimer of 3 lang (pootjes meegerekend). Aan de onderkant heeft deze dame een rood felrood merkteken dat veel weg heeft van een zandloper. De southern black widow heeft bovendien rode merktekens op haar rug, meestal twee of drie plekjes die soms rond en soms hartvormig zijn. De spin komt gelukkig niet graag binnen en leeft bij voorkeur in houtstapels, onder rotsblokken en in vergelijkbare omgevingen. Het beestje is niet agressief, maar als ze bijt dan kan dat heel gevaarlijk zijn, vooral voor kleine kinderen en ouderen met een wat kwetsbaarder gestel. Onderstaande foto is van een exemplaar dat de vergissing beging om onze garage binnen te wandelen. Kort na het schieten van dit plaatje heb ik mevrouw laten kennis maken met mijn maatje 42. Daar zullen we dus geen last meer van hebben.

Zoals je ziet is er voor de natuurliefhebber genoeg te zien. Kom het gerust eens allemaal zelf bekijken bij ons in North Carolina.