Even bijpraten

Het is de hoogste tijd om weer eens even bij te praten op de weblog, om het zo maar uit te drukken. Wat is er de afgelopen weken zoal gebeurd? Om te beginnen waren Christine en ik op 8 mei maar liefst 7 jaar getrouwd. Jawel, een hele tijd al weer. Uiteraard hebben we dat een beetje gevierd. Die week ben ik vrijdag lekker vroeg naar huis gekomen en zijn we met z'n viertjes naar Blowing Rock geweest, een leuk dorpje in de bergen zo'n drie kwartier hiervandaan. Het is een populair plaatsje, ietwat chique en artistiek en prachtig gelegen op zo'n 1300 meter hoogte. Midden in het dorp ligt een leuk parkje met een prima speeltuin en daar hebben we dus de meeste tijd doorgebracht. Emily en Matthew hadden het enorm naar hun zin en wij dus ook. Vlakbij het park zit ook een filiaal van Kilwin's met heerlijk ijs in de meest uiteenlopende smaken (wat ons betreft het lekkerste ijs in Amerika). Dat konden we dus ook niet aan ons voorbij laten gaan. De kinderen kozen ijs in alle kleuren van de regenboog, die Emily vervolgens vakkundig op haar licht roze shirt wist over te brengen. De wasmachine heeft het er maar druk mee. Overigens is Emily een echte snoepert. Ter gelegenheid van onze trouwdag has Christine een heerlijke chocoladetaart gemaakt, rondom prachtig versierd met bloemen van glazuur. De volgende dag was Christine even boven geweest en toen ze beneden kwam trof ze Emily aan in de eetkamer. Ze had de stolp van de taart gehaald en alle bloemen eraf gehaald en opgepeuzeld. Alles zat onder de chocoladetaart. Je zou ze toch.

Dit uitstapje was ook een uitstekende gelegenheid om onze nieuwe camera uit te proberen. Als vervroegd verjaardagscadeautje van onszelf en aan onszelf hebben we een digitale spiegelreflexcamera (kortweg DSLR) gekocht: een Sony met 2 lenzen erbij. Eventueel kunnen we ook de lenzen van onze 'ouderwetse' camera erop gebruiken. Dat is namelijk een Minolta en Sony heeft alle technologie van Minolta overgenomen. De afgelopen twee jaar gebruikten we een digitale compactcamera, maar die vonden we toch te beperkt. Weinig 'zoom' en tergend langzaam zodat je meestal net te laat was op de leuke momenten. Dat is met de nieuwe Sony wel anders; razendsnel en een zoombereik waar je U tegen zegt.

Een week geleden ging ik voor het eerst op reis voor de zaak. Voor ons project ging ik naar Rockford in Illinois, zo'n anderhalf uur ten noordwesten van Chicago. Daar zit een regionaal distributiecentrum van Lowe's. Niet te geloven zo groot als die distributiecentra zijn. Een hal van pakweg 125.000 vierkante meter (250 x 500 meter) met meer dan 200 laad- en losplatforms voor vrachtwagens. Echt een indrukwekkend bedrijf. Ik moest er een halve dag zijn om een training te verzorgen en gelukkig had men daar even tijd om mij een rondleiding te geven. Heel interessant. Ik was zondagmiddag van Charlotte naar Chicago O'Hare (het drukste vliegveld ter wereld) gevlogen en daarna met een huurauto naar Rockford gereden. Maandagavond vloog ik weer terug en zo rond half drie 's nachts lag ik eindelijk in m'n bed. Uiteraard heb ik een beetje uitgeslapen voordat ik weer naar kantoor ging. Het is nog steeds razend druk op het werk. Al maanden lang maak ik rond de 60 uur per week; de laatste weken zelfs ruim daarboven. Ik begin het een beetje zat te worden. Gelukkig is het eind van het project daarbij en hoop ik dat het toch echt wat rustiger gaat worden.

Dit weekeinde stond in het teken van Emily's eerste dansoptreden. Al een paar maanden heeft ze wekelijks dansles bij Studio 68 in de jongste groep met allemaal meisjes van twee jaar oud (Emily is de jongste van het stel). Vandaag was de jaarlijkse grote uitvoering van alle leeftijdsgroepen in het Walker Center, ons plaatselijke theater, met zo'n 1000 man publiek. Voor het grootste deel waren dat uiteraard papa's, mama's en andere familieleden, maar toch ook wel wat lokaal volk. Op zaterdagochtend was er de generale repetitie, waarbij we ook volop foto's konden maken. Emily deed het voortreffelijk, zowel bij de repetitie als bij de uitvoering. Bij de repetitie was ze de enige die de hele tijd danste; één ander meisje stond ook nog wel wat te bewegen, maar de overige vijf hummeltjes stonden allemaal te huilen. Het is ook niet niks om daar op zo'n groot podium te staan met zoveel mensen in de zaal. Emily was er kennelijk niet van onder de indruk; ze had het prima naar haar zin. Zelfs de pirouetjes deed ze keurig op de toppen van haar tenen. Ook bij de officiële uitvoering vandaag ging het prima, dit keer ook onder het toeziend oog van opa en oma. Gelukkig ging het met de meeste andere meisjes ook wat beter, al waren er twee die ook vandaag behoorlijk overstuur waren. Hoe dan ook, wij waren behoorlijk trots op onze prachtige ballerina. En niet alleen wij. Toen we terug liepen naar de auto zei Matthew: "I'm proud of her". Tsja, als zelfs je broertje trots is op je, dan moet je wel een hele bijzondere prestatie hebben geleverd.