Een duur avondje uit

De zaterdag begon sportief. Nou ja, niet zo zeer voor ons, als wel voor ons neefje Hunter. Hij had een honkbaltoernooi en wij gingen even kijken. Wel leuk om te zien al die ventjes van een jaar of 9 in die mooie honkbaloutfits. Zijn team was het hele seizoen nog ongeslagen en dit toernooi was dat niet anders. In de paar innings die wij hebben gezien, sloeg Hunter nog een mooie honkslag onder het toeziend oog van Matthew en Emily. De rest van de dag hebben we het rustig aan gedaan en lekker in de tuin gespeeld. Het is hier nog steeds heerlijk warm en zonnig.

's Avonds zijn Christine en ik naar de bioscoop in Statesville geweest waar we The DaVinci Code hebben gezien, naar het gelijknamige boek van Dan Brown. Deze film - die op 19 mei wereldwijd in premiere ging - heeft ook hier veel aandacht in de media gekregen. Net als het boek is de film controversieel, vooral voor conservatieve Christenen. En aangezien er daar nogal wat van zijn in de USA - en zeker ook in North Carolina - staat de film in het middelpunt van heftige discussies. Conservatieve geesten zouden de film en het boek het liefst boycotten. Zij vinden dat Dan Brown's verhaal de verhalen uit de Bijbel geweld aandoet. Maar ja, het lijkt mij de vrijheid van de auteur om zich buiten de paden van de Bijbel te begeven. Vrijheid van meningsuiting is nou eenmaal een groot goed, zeker hier in Amerika. Bovendien is de Bijbel niet voor iedereen de ultieme waarheid, iets waarmee het conservatieve volksdeel kennelijk veel moeite heeft. Wel kun je vraagtekens zetten bij het gegeven dat Dan Brown diverse zaken uit zijn boek als feiten bestempelt. Vanuit wetenschappelijke (niet-christelijke) hoek is daarop kritisch gereageerd. Diverse zaken die Brown als feiten presenteert zijn namelijk pertinent onjuist. Gedetailleerde besprekingen van het verhaal (vanuit verschillende invalshoeken) zijn er genoeg te vinden op internet, dus dat zal ik hier niet nog eens dunnetjes overdoen. Wij vonden het in ieder geval een prima, spannende film met een interessante verhaallijn.

Rond half negen was de film afgelopen en togen wij naar onze volgende bestemming: de Toyota-dealer in Huntersville, die 7 dagen per week tot 22.30 uur open is. Wanneer mijn baan begint hebben we een tweede auto nodig voor mijn woonwerkverkeer, dus ik ben al een paar weken aan het rondsnuffelen op internet. Ik wilde het financieel een beetje binnen de perken houden, want die mooie Honda Odyssey die we als gezinsauto kochten was al duur genoeg. Maar het moest natuurlijk wel een betrouwbare auto zijn, dus liefst niet al te oud en niet al te veel mijlen op de teller. Tegelijkertijd keek ik toch nog wel met een schuin oog naar een stoere SUV, zo'n Jeep-achtige wagen dus. Die vind ik toch wel erg leuk, maar ja, het benzineverbruik is minder plezant, zij het dat het bij de kleinere SUVs nog wel acceptabel is. Een lichtelijk tweestrijd dus tussen mijn autominnend hart en mijn verstand. Vrijdagochtend zagen we een commercial op TV van de Toyota-dealer, waarin ze enkele hele interessante aanbiedingen hadden. Hier in Amerika werken de autofabrikanten met modeljaren, die bepaald niet gelijk lopen met de kalenderjaren. Eind mei kwamen de eerste 2007 modellen op de markt en dan proberen de dealers met alle macht om hun 2006 modellen te slijten. Daarbij worden soms enorme kortingen gegeven, waardoor een nieuwe auto wel eens goedkoper kan zijn dan een gebruikt exemplaar.

De prijzen bij deze dealer moesten inderdaad wel interessant zijn, want het was behoorlijk druk. Er waren zeker 6 verkopers in onderhandeling met klanten toen wij aankwamen. Samen met een nog beschikbare verkoper spoedden we ons naar de Corolla's. Ja, ja, mijn verstand had gezegevierd: een compacte, zuinige auto en geen grote bak. De Corolla's hier zijn hetzelfde als in Nederland, zij het dat hier alleen de sedanversie verkrijgbaar is. De motorisering is wel anders. In Nederland zijn een 1.4 en een 1.6 liter motor beschikbaar en alleen de sportversie heeft een 1.8 liter motor. Die laatste is in Amerika de basismotor. We zijn een flinke tijd bezig geweest met de verkopers. Kijken, praten, verschillende alternatieven uitwerken en al het papierwerk regelen. En als ik zeg papierwerk, dan bedoel ik ook papierwerk. Hallo zeg. Christine en ik hebben ieder minstens 25 handtekeningen en evenzovele parafen gezet voordat de auto van ons was. Het leek wel of we een kind adopteerden in plaats van een auto kochten. Ja, dat gaat er wat omslachtiger aan toe dan in Nederland. Daar staat dan wel tegenover dat we niet wekenlang op de aflevering hoeven te wachten. Om 5 minuten voor middernacht reed ik de parkeerplaats af in een splinternieuwe, donkergrijze 2006 Corolla LE, voorzien van een automatische versnellingsbak, elektrisch bediende ramen, centrale vergrendeling met afstandsbediening, cruise control, CD-wisselaar, airco en het enige minpuntje: houtfineer op het middenconsole en de portierhandgrepen. Geen porum dat nephout in een Corollaatje, maar het zat er nou eenmaal bij in deze op een na eenvoudigste uitvoering, dus ik zal het ermee moeten doen. Dat alles was van ons voor een prijs van omgerekend nog geen 13.000 euro. In Nederland zou je daarvoor al gauw zo'n 24.000 euro moeten neertellen. Mij hoor je dus niet klagen, zeker niet aangezien een tweedehands exemplaar in deze uitvoering van 1 of 2 jaar oud met 10 tot 20.000 mijl op de teller meer had moeten kosten dan deze nieuwe wagen. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan. Al met al was het een hele nieuwe ervaring om midden in de nacht 'even' een nieuwe auto te gaan kopen. Een avondje uit was nog nooit zo duur. Voorlopig maar even niet meer gaan stappen.