Bellen met India

Vandaag en gisteren ben ik in de weer geweest om een geschikte werkplek in te richten in de ruimte achter de garage, zodat ik ongestoord het internet kan afstruinen naar een baan en nog wat andere zakelijke initiatieven kan ontplooien. Daarvoor moet ik dan wel een internetverbinding hebben, dus wilde ik even een draadloos netwerk opzetten, want een netwerk met draadjes was voor deze locatie geen optie. Op dus naar de BestBuy voor een 'wireless router' en dan zou het zo gepiept zijn, dacht ik. Niet dus. Om een lang en technisch verhaal kort te maken, vergde het alles bij elkaar een tweede ritje naar de BestBuy om de gekochte router om te ruilen voor een andere en meer dan anderhalf uur bellen (voor beide routers) met India om eindelijk de zaak aan de praat te krijgen.

Bellen met India? Ja, met India. Veel bedrijven hier in Amerika hebben hun klantenservice uitbesteed naar India, gewoon bereikbaar via een Amerikaans telefoonnummer. India met z'n meer dan één miljard inwoners barst van de hoog opgeleide en goedkope arbeidskrachten, die bovendien de Engelse taal goed machtig zijn. Er is alleen wel een probleem. Wel eens een Indiër Engels horen praten? De meesten zijn nauwelijks te verstaan, net als Fransen die Engels spreken, dat is ook geen porum. Ik weet niet wat het is, maar volgens mij ligt het aan de combinatie van uitspraak, toon en snelheid van spreken. Tjemig, wat waren die telefoontjes met India lastig. Om de haverklap was ik de draad kwijt en soms moest ik ze wel een paar keer vragen om iets te herhalen voordat ik er een touw aan vast kon knopen. In Nederland is dit volgens mij een onbekend fenomeen; er zijn nou eenmaal weinig Indiërs die Nederlands spreken dus vallen dit soort diensten moeilijk uit te besteden.

Maar goed, alles werkt nu naar behoren en ik heb nu dus een fatsoenlijke werkplek. Nou ja, het is nog niet helemaal zoals in Nederland met al m'n mooie Ikea-kantoormeubeltjes, m'n luxe bureaustoel en m'n strakke laminaatvloer. Ik zit hier dus aan een plastic opklaptafel, omringd door koelboxen, coolers, wegwerpservies, warmhoudschalen, tientallen liters homemade barbecuesaus (toevallig wel de lekkerste ter wereld) en vrieskasten vol met biefstuk en varkensschouders. Yep, dit is het domein van m'n schoonvader waar hij al z'n BBQ-cateringbenodigdheden heeft staan. Het is weer eens wat anders dan een thuiswerkplek volgens ARBO-richtlijnen. Voorlopig kan ik er in ieder geval prima uit de voeten.

Twee dagen terug kregen we bericht dat onze container vertraging heeft. Eigenlijk zou die al op 27 april de Rotterdamse Waalhaven verlaten, maar de MSC Marta had flinke vertraging opgelopen tijdens de reis naar Rotterdam en kwam dus veel te laat binnen. De container zal nu pas vandaag - 3 mei - vertrekken en wel aan boord van de MSC Tokyo. Gelukkig maar dat we geen haast hebben. Wat in de tussentijd trouwens wel plezierig is (tenminste voor ons), dat is de ontwikkeling van de dollarkoers. Toen we in eind april een zak euro's omwisselden voor dollars, kregen we ruim $1,21 per euro. Nu is dat dik $1,26! Zo gunstig heeft de dollar in tijden niet gestaan. We gaan dus maar weer wat wisselen en hopen voor het restant van ons eurokapitaal dat de koers zo blijft of misschien zelfs nog beter wordt. Dat blijft toch koffiedik kijken. Hoe dan ook, dit levert al gauw 2000 dollar extra op zonder dat we er iets voor hoeven te doen. Dat is prettig, zeker nu we bij de laatste trekking van de Staatsloterij op Koninginnedag verdorie weer geen miljonair zijn geworden. Het is toch wat.