De laatste week

Inmiddels zit ik weer in North Carolina. Sinds vrijdag om precies te zijn. Hoog tijd om weer eens even een verhaaltje in te kloppen met een terugblik op mijn laatste week in Nederland. Om te beginnen werd op maandag de container opgehaald. Best een raar gezicht om die container met al onze spullen de straat uit te zien rijden. Als het goed is, arriveert het hele spul op 17 mei bij onze opslagplaats in Statesville. Kort nadat de container weg was, trok ik voor het laatst de deur van ons huis achter me dicht. Het laatste schoonmaakwerk en enkele kleine reparaties waren inmiddels klaar en het huis was dus gereed voor de volgende bewoners. Die kregen de sleutel de volgende dag, dus sinds dinsdag zijn we officieel 'dakloos'.

De rest van de week heb ik naast wat administratief geregeld vooral besteed aan leukere dingen. Brigitte en Lie (zondag) en Ronald en Caroline (dinsdag) hadden me uitgenodigd om te komen eten, dus dat was gezellig en ook heel erg lekker. Maandag ging ik squashen en eten met Wilco en Ivo. Vroeger leefden we ons wekelijks uit op de squashbaan, maar door verhuizing van Ivo, blessures van Wilco en de komst van onze kindertjes, was het inmiddels al meer dan anderhalf jaar geleden dat we voor het laatst een balletje hadden gemept. En dat was te merken. Het niveau was niet meer wat het was en de vermoeidheid sloeg genadeloos toe. Maar het was wel lekker om me weer eens op zo'n manier af te matten. Eén ding was nog net als vroeger: ik kan nog steeds niet van Ivo en Wilco winnen. Ach, je kunt niet alles hebben hè?

Woensdagmiddag ben ik met m'n neefjes Ivar en Bjarne op stap gegaan. Eerst lunchen bij McDonalds, want dat is gegarandeerd succes bij ze. Daarna gingen we naar wetenschapsmuseum Nemo in Amsterdam en ook dat was erg leuk. Hoewel veel dingen meer op oudere kinderen zijn gericht, was er toch genoeg te beleven voor twee ventjes van bijna 8 en bijna 5 jaar oud. Zoals de supergrote zeepbellen (zelfs zo groot dat je er zelf binnenin kon staan), de hut die ze zelf konden bouwen, de waterbaan waarin ze het water naar een schoepenrad konden leiden om stroom op te wekken en nog veel meer. Alle indrukken waren kennelijk vermoeiend voor ze, want terwijl we ons door de avondspits terug naar Zoetermeer worstelden, vielen ze als een blok in slaap. Na een hapje eten bij m'n zus en zwager was het tijd om ook van hen afscheid te nemen. De avond daarna trakteerde ik m'n vader en Tonny op een etentje bij de Thai. Een gezellige afsluiting van deze enerverende week.

Vrijdagochtend stond de taxi al om 6 uur voor de deur. Met twee volle koffers plus handbagage toog ik richting Schiphol om met Continental Airlines via Newark Airport bij New York naar Charlotte te vliegen. In het vliegtuig raakte ik al snel in gesprek met de dame naast mij die met haar man en kinderen op vakantie ging in Florida. "Ga je ook op vakantie?" "Nee, ik ga verhuizen." "Waar woonde je tot nu toe in Nederland?" "In Zoetermeer." "Oh, toevallig, daar wonen wij ook. En in welke wijk?" "Ik woonde in Noordhove." "Da's helemaal toevallig, wij wonen ook in Noordhove." We praatten nog even verder, ook over het werk dat ik deed en het zoeken van een baan in Amerika. "Ik werk als overblijfjuf bij basisschool De Baanbreker in Noordhove. Ken je die?" "Ja, die ken ik. Daar zitten mijn neefjes op school." "Echt waar? Misschien ken ik die dan wel." "Ze heten Ivar en Bjarne", zei ik. "Ja, die ken ik! Wat een lieve kinderen zijn dat." Tsja, de wereld is klein. Na haar vakantie zal ze Ivar en Bjarne de groeten van mij doen.

Mijn hele reis verliep voorspoedig en ik kwam zelfs iets voor de geplande tijd in Charlotte aan. Ik moest zelfs nog even wachten voordat Christine en de kinderen er waren. Maar eindelijk zag ik ze dan aan komen lopen. De kinderen liepen voor mama uit en Christine hield ze 'in bedwang' met een soort riem en een tuigje. Reuze handig wanneer je op zo'n drukke plek loopt. Ik riep ze en al snel zagen ze me. Matthew kwam als eerste op me af rennen. "Papa" riep hij en met z'n armen wijd gespreid liet hij zich tegen me aanvallen voor een grote knuffel. Emily was wat terughoudender, maar die voelde zich dan ook niet zo lekker. Christine had haar 's nachts om 2 uur zelfs naar de eerste hulp (waar oma werkt) in het ziekenhuis in Statesville gebracht, aangezien ze meer dan 40 graden koorts had. Emily bleek een oorontsteking te hebben, maar inmiddels gaat het weer de goede kant op.

Komende week zullen we het nog wel rustig aan doen, maar daarna zullen we natuurlijk meer en meer moeten gaan werken aan het opbouwen van een nieuw bestaan. Het vakantiegevoel zal langzaamaan verdwijnen om plaats te maken voor de realiteit van de immigrant. Wij hebben er in ieder geval zin en vertrouwen in.