En hier wonen we dan

Gisteren heb ik maar eens wat plaatjes geschoten van het huis waar we nu wonen. En natuurlijk hoort daar ook weer een verhaal bij. Het huis van Bill en Joyce staat op een stuk grond dat enkele generaties in de familie van Bill's moeder is geweest. Het oorspronkelijke perceel was veel groter, maar is door vererving en verkoop helemaal versnipperd en buiten de familie geraakt. Het perceel ligt ongeveer anderhalve kilometer buiten de dorpskern van Stony Point. Nou ja, voor zover je van een dorpskern kunt spreken. Stony Point is een uitgestrekt gehucht met een kleine 1400 zielen op bijna 8 vierkante kilometer. Van een bebouwde kom kun je nauwelijks spreken. Dwars door Stony Point loopt Highway 90, een doorgaande hoofdweg, met direct daarnaast een spoorlijn waar twee keer per dag een goederentrein met een slakkengang overheen rijdt: 's ochtends heen en 's middags terug.

Toledo Street waar wij nu wonen, is een onverharde zijweg van Highway 90. Het eerste huis aan deze weg, opgetrokken in rode baksteen, was vroeger van Frank Crouch, de overgrootvader van Christine. Frank had hier zijn boerenbedrijf. Begin jaren '80 verhuisden Christine's opa en oma, Bud en Mildred, van Toledo in Ohio naar North Carolina, waar haar opa eigenhandig een huis naast dat van zijn schoonvader Frank bouwde. Rose en George, boezemvrienden van Bud en Mildred verhuisden mee uit Toledo en werden hun buren aan de andere kant. Toen de onverharde weg eenmaal een naam moest krijgen, was die gauw bedacht: Toledo Street, naar de herkomst van het merendeel van de bewoners. Kort na de verhuizing van haar opa en oma, verhuisde Christine met haar ouders en broer eveneens van Toledo naar Stony Point. Hun huis stond een kleine kilometer verderop. Gedurende de laatste jaren van oma Mildred's leven woonde Christine bij haar in en zorgde voor haar. Na oma's dood bleef Christine er wonen tot ze naar Nederland kwam. Niet lang daarna zijn haar ouders in het huis getrokken en die wonen er nu nog en wij nu dus ook.


Het huis staat op ongeveer een hectare eigen grond, beginnend bij de spoorlijn en eindigend bij een beekje en een bomenrij. In de voortuin staan wat bomen en een vlaggenmast met daaraan niet alleen de Amerikaanse, maar ook de Nederlandse vlag. Het huis is naar Amerikaanse maatstaven eenvoudig. Het is geheel gebouwd van hout, heeft een veranda aan de voorkant en een carport voor twee auto's aan de zijkant. De woonkamer is groot (dankzij een verbouwing enkele jaren terug) en naast de keuken zijn er nog een bijkeuken en een eetkamer. Er zijn drie slaapkamers van bescheiden omvang en twee badkamers, één met een douche en één met een ligbad.


Aan de achterkant is een stuk omheinde tuin, waar nu het speelparadijs voor Emily en Matthew is ingericht. Ook staat daar de whirlpool, dus we kunnen 's avonds heerlijk buiten 'bubbelen' onder een prachtige sterrenhemel. Aan de andere kant van het omheinde gedeelte staat een grote garage annex atelier. Het atelier werd vroeger door oma Mildred gebruikt, onder andere om te schilderen; nu is het een bergruimte. In de garage past beslist geen auto meer; die staat namelijk vol met gereedschap en materialen van Bill. Op het achterste, lager gelegen deel van het perceel staat sinds enkele jaren een grote loods, waar Bill zijn kolossale barbecues, aanhangers en dergelijke parkeert. Op de foto met de loods zijn ook onze nieuwe auto en de oude Jeep van Christine te zien.


Onze nieuwe woonomgeving is duidelijk niet te vergelijken met de oude woonomgeving in Zoetermeer. Van een rijtjeshuis op 221 vierkante meter grond in een nieuwbouwwijk van een flinke stad naar een vrijstaand huis op een enorm terrein in een landelijke entourage. Beide hebben zo hun voor- en nadelen, maar voorlopig houden we het op onze nieuwe stek prima uit. Zeker wanneer de kinderen zo lekker onbezorgd buiten kunnen spelen, heerlijk in het zonnetje bij temperaturen ruim boven de 20 graden. Het is hier lekker.