Inpakken en bijna wegwezen

Donderdag kwam ie al, een dag eerder dan gepland: de container. Na een telefoontje begin van de middag of ze 'm nu al konden brengen, stond ie drie kwartier later voor de deur. Snel had ik nog even een buurvrouw gevraagd om haar auto te verplaatsen, zodat de chauffeur van Van Uden Transport alle ruimte had om het gevaarte precies voor onze deur neer te zetten. Vrijdag heb ik samen met zwager Eric het laatste inpakwerk gedaan en nog wat meubilair gedemonteerd. Ook hebben we de container van binnen geïnspecteerd en van een grondzeiltje voorzien. De hamvraag bleef natuurlijk of het allemaal wel zou passen, maar van lieverlee groeide mijn vertrouwen dat dat wel zou lukken. Vrijdagnacht logeerde ik dus voor het eerst bij m'n vader. Ons eigen huis was nu echt onbewoonbaar verklaard.

Vandaag was het dan de grote dag. Om 9 uur verschenen de hulptroepen: Ronald, Caroline, Willem, Wilco, Eric en neefje Bjarne. We begonnen in een rap tempo met alle zware dozen. Ronald en Eric zorgden voor het stuwen van de lading en de rest zorgde voor de aanvoer. Het liep echt als een trein, natuurlijk mede dankzij de catering van papa die voor drank en hapjes zorgde om het moreel op peil te houden. In iets meer dan drie uur zat alles in de container, goed vastgesjord en voorzien van een afdekzeil en vochtvreters. Ruim sneller dan verwacht en zelfs het bankstel paste dus, iets waar we vooraf nog niet zo zeker van waren. Sterker nog: er kan nog wel een paar kuub bij. Maar nee, ik ga nu niet meer shoppen om 'm vol te krijgen. Het is mooi zo. Dank aan alle helpers dus.




's Middags ben ik dan maar begonnen met het op orde brengen van het huis. Haakjes en schroeven uit de muur, nog wat rommel afvoeren, een paar kleine reparaties en de boel een beetje schoonmaken. Het hoeft natuurlijk niet allemaal blinkend schoon te zijn. Wat ik in ieder geval niet zal schoonmaken is de glazen tussendeur in de hal. Ineens zag ik ze daar op het glas: de hand- en mondafdrukken van Emily en Matthew. Vaak stonden ze daar tegen het glas gedrukt als papa of mama wegging, of soms elk aan één kant van de deur, lachend naar elkaar te kijken. Nee, die afdrukken blijven mooi nog even zitten. Ze horen bij het huis en maken dat het nog een beetje voelt als 'ons huis' ook al is het nu verder maar een kale boel.

Nog een kleine week en dan vlieg ik weer naar North Carolina. Eindelijk weer bij Christine en de kids. Ik mis ze behoorlijk en zal blij zijn als ik weer bij ze ben. Gelukkig houdt Christine me goed op de hoogte van wat er allemaal gebeurt. Het is er nog steeds aangenaam weer dus de kinderen kunnen lekker veel buiten spelen. Ook stuurde Christine een mailtje met de verontrustende titel 'Accident'. Ze schreef dat ze een aanrijding had gehad met de nieuwe auto, maar dat zij en de kinderen het allemaal goed maakten. Een jonge man die uit een zijstraat kwam had onze auto kennelijk niet opgemerkt en was prompt tegen de voorbumper aangeknald .....


Gelukkig maar, dat het allemaal goed is afgelopen. En verder heb ik zo het idee dat ze zich alledrie uitstekend vermaken.