Het avontuur gaat beginnen ...

Toen Christine in juni 1999 van Amerika naar Nederland kwam, wisten we het al. Eens zouden we ons in Amerika gaan vestigen, over een jaar of 5 of zo. Het werd iets langer, maar nu is het dan bijna zover. Sinds 4 januari staat er bij ons een bord met 'verkocht' in de tuin voor ons huis. Het laatste obstakel dat ons vertrek naar Amerika nog in de weg stond is daarmee definitief weggeruimd. De voorbereidingen zijn inmiddels in volle gang. Onze banen zijn opgezegd, mijn visum is aangevraagd, de vliegtickets zijn geboekt, offertes voor de verscheping van ons hele hebben en houden zijn aangevraagd en de eerste verhuisdozen zijn ingepakt met kerstversiering en halloweenspulletjes.

En nu dan deze blog. Een plekje op het wereldwijde web om de leuke en minder leuke belevenissen, gebeurtenissen en overdenkingen rond onze emigratie en ons nieuwe leven in Amerika een beetje bij te houden. Voor familie, bekenden en geïnteresseerde toevallige voorbijgangers, maar ook een beetje voor onszelf, om later nog eens terug te lezen. Een dagboek zal het wel niet worden, maar toch hoop ik er minstens eens per week een berichtje te plaatsen, soms misschien wel iets vaker als er veel te melden valt. Zolang als ik er gelegenheid voor heb en zin in heb.

Het is best nog een gek idee, nog een beetje onwerkelijk. Na 35 jaar Zoetermeer, waar ik als peuter naartoe verhuisde, verhuis ik nu met Christine, onze tweeling Emily en Matthew en hond Sammy naar de USA. Het land van Hollywood, cowboys, dollars, McDonalds, Coca Cola, The American Dream en oh ja, tot 2008 ook van George Bush. Een prachtig land met veel ruimte, natuurschoon en immense steden. Een land ook met een grote kloof tussen arm en rijk, wapenbezit als grondwettelijk recht en een begrotingstekort van hier tot Tokio. Een land waar de belastingen aangenaam laag zijn, de mensen zich nog excuseren als ze tegen je aan lopen in de supermarkt en waar je niet hutje mutje op elkaar hoeft te wonen. Maar ook een land waar je goed voor je zelf moet zorgen - vooral voor tijden waarin het minder goed gaat - bij gebrek aan een comfortabel sociaal vangnet zoals in de Nederlandse verzorgingsstaat. In 1993 bezocht ik Amerika voor het eerst en dat beviel uitstekend. Maar straks ga ik er naartoe als 'permanent resident' en niet meer als toerist. Dat is toch net even anders, spannender, even wennen.

Nou is Amerika een groot land, zelfs groter dan heel Europa. Laat ik dus iets preciezer zijn over onze bestemming. We gaan naar North Carolina (NC), de staat waar Christine vanaf haar twaalfde heeft gewoond. De exacte locatie hangt af van mijn baan (daar ga ik binnenkort naar op zoek), maar we mikken op de omgeving van Raleigh, de hoofdstad van de staat. In eerste instantie hebben we onderdak bij Christines ouders, ongeveer 2 1/2 uur rijden ten westen van Raleigh, en gaat onze inboedel naar een opslagplaats in de buurt. Zodra ik dan werk heb, gaan we op zoek naar een nieuw adres. Best wel een beetje een avontuur dus, maar we hebben er vertrouwen in. Wie bereid is z'n mouwen op te stropen en aan te pakken - en dat zijn wij - komt er wel in Amerika.