Eén jaar

Het is vandaag 10 april. Precies één jaar geleden, arriveerden wij in Amerika. De tijd vliegt voorbij, zo snel, dat er zelden nog tijd is voor een verhaaltje op deze weblog. Nu dus voor het eerste in lange tijd weer even een verhaaltje. Wat hebben we zoal uitgespookt de afgelopen twee maanden? Heel veel, eigenlijk. Om te beginnen werk ik me een slag in de rondte. Eindelijk lijkt er nu wat licht aan het einde van de tunnel in zicht te komen. En dat is maar goed ook, want ik ben behoorlijk moe en die extreem lange werkweken meer dan zat. Het werk op zich is gelukkig best leuk en het gaat erg goed. Afgelopen maand was hier de beoordelingsronde en mijn beoordeling was buitengewoon positief. En dat vertaalt zich vervolgens ook in extra centjes: 7% erbij, voor zover mij bekend de hoogste opslag in onze afdeling van 280 man (gemiddelde opslag 3%). Wat dat betreft ben ik dus niet ontevreden; nu nog even wachten tot er een managementpositie beschikbaar is en ik promotie kan maken.

Ook thuis is er altijd genoeg te doen. Kleine klusjes, maar in de afgelopen maand vooral ook de belastingaangifte. Die voor de Amerikaanse belasting is inmiddels klaar met een voor ons zeer plezierige uitkomst; we krijgen een flinke smak geld terug. Nu moet ik nog de Nederlandse aangifte doen over dat deel van 2006 waarin we nog in Nederland woonden. Daarover ben ik minder optimistisch gestemd, dus ik hoop maar dat de schade meevalt. We zullen wel zien.

Verder houden onze lieve boefjes ons uiteraard ook volop bezig, maar dan gelukkig wel op een (meestal) plezierige manier. Want eerlijk is eerlijk, wij hebben echt de leukste, liefste en slimste kindjes van de hele wereld en omstreken. Iedereen die ze tegenkomt zegt dat en wij zijn het daar uiteraard roerend mee eens. Het is erg leuk om te zien hoe ze zich ontwikkelen en vooral hun tweetaligheid vind ik fascinerend. Emily en Matthew kunnen inmiddels allebei tot 10 tellen, zowel in het Engels als in het Nederlands. En hoewel ze overwegend Engels spreken, verstaan ze mij doorgaans prima. Ook beginnen ze wat woorden te vertalen en voor veel Engelse woorden kunnen ze desgevraagd vertellen welk (Nederlandse) woord papa daarvoor gebruikt. Verbazingwekkend vind ik dat voor peutertjes van tweeëneenhalf. Ook beginnen ze echt een gevoel voor humor te ontwikkelen en maken ze grapjes waar ze vooral zelf helemaal van dubbel liggen. Emily is in fysiek opzicht Matthew's meerdere. Ze is bijna 3 centimeter langer en nergens bang voor. Springkussens, hoge glijbanen, noem maar op, ze deinst nergens voor terug. Matthew is dan toch wat angstiger en terughoudender. Recent zijn we ook een paar keer met ze wezen zwemmen. Prachtig vinden ze dat, vooral wanneer ze vanaf de kant in het water springen. Wij kunnen er echt van genieten als zij zo'n plezier hebben.

De afgelopen weken hebben we hier van alle soorten weersomstandigheden gehad. Half maart was het hier korte-broekenweer en kwam het kwik al dicht in de buurt van de 30 graden. Het was volop lente, alles werd weer groen en kwam snel in bloei. Eind vorige week daarentegen dook de thermometer 's nachts tot ruim onder het vriespunt en overdag was het weinig beter. Zo'n drie kwartier hier vandaan, iets hoger in de bergen, was zelfs zo'n 15 centimer sneeuw gevallen. Dit alles met grote gevolgen voor de vele appelboomgaarden hier in de omgeving. De vroege komst van de bloesem gevolgd door enkele dagen flinke vorst betekent dat de oogst nu al nagenoeg als verloren kan worden beschouwd. Maar goed dat ik geen appelboer ben.

En ja, vandaag dan dus ons eerste jubileum als immigrant (of als re-migrant, voor Christine). Voor de gelegenheid had Christine saté en speciaal voor mij vanillevla gemaakt. Zo was het vanavond net alsof we een beetje in Nederland waren.