Terug van weggeweest

We zijn weer thuis van anderhalve week Kikkerland. Op 24 januari vertrokken we richting Schiphol voor ons eerste bezoek aan Nederland sinds onze emigratie. Heel apart, om als toerist je 'eigen' land te bezoeken, waar je niet langer thuis bent en je dus ook niet meer helemaal thuis voelt. Wonen in andersmans huis (dank aan papa) en rijden in andermans auto (dank aan zus c.q. Hertz). Heel vreemd allemaal. Ook merkte ik dat sommige negatieve trekjes van Nederland me veel sterker opvielen bij aankomst. Wat is het allemachtig druk in Nederland! Ook aan slalommen tussen de hondendrollen op het trottoir moest ik weer helemaal wennen. Waar ik wel nooit aan zal wennen en waaraan ik me steeds meer stoor is het roken in restaurants. Horeca Nederland roept al jaren dat ze het zonder wetgeving wel zal oplossen, maar in werkelijkheid snappen ze er niks van of willen ze het gewoon niet snappen. Restaurants waar enkele tafeltjes zijn voorzien van een bordje 'niet roken' terwijl de hele tent al blauw staat van de stinkende walm, zijn daarvan het alom aanwezige bewijs. Nee, daar kan Nederland beslist nog wat van Amerika leren.

Maar goed, daar kwamen we allemaal niet voor. In de eerste plaats was het voor ons gewoon lekker vakantie. Even geen werk en lekker genieten met elkaar en van elkaar en natuurlijk familie en vrienden terugzien na onze afwezigheid van inmiddels 9 maanden. Daar hadden we wel een vermoeiende reis voor over, want jeetje, wat een hoop spullen sjouw je mee wanneer je met twee kleine kindjes op pad gaat. Emily en Matthew hielden zich trouwens voorbeeldig gedurende de lange reis, dus dat was mooi meegenomen, maar dat maakte de trip niet minder vermoeiend. Christine had alles uitstekend voorbereid zodat we ze de hele tijd lekker bezig konden houden met spelen, tekenen, puzzelen en lezen. Slapen deden ze weinig onderweg, maar dat zouden de op de plaats van bestemming wel inhalen, dachten wij. Mooi niet dus. De dag van aankomst legden we ze om 8 uur in bed en wij volgden een uurtje later. Prompt waren de boefjes om middernacht al weer wakker en dientengevolge wij dus ook. Na enkele pogingen om ze weer in bed te krijgen, gaven we ons gewonnen en hebben we tot 3 uur in de ochtend met ze zitten spelen. Vermoeiend, dat wel, maar ook heel leuk. Dit tafereel herhaalde zich in de twee volgende nachten, waarna we van strategie zijn veranderd. De rest van de trip hielden we ze gewoon lekker op tot een uur of tien, zodat ze helemaal afgemat hun bedje in gingen. En dat hielp.

De hele week hadden we een druk programma, waarbij we vooral ook rekening hielden met de kleintjes. We hebben de nodige vrienden bezocht en natuurlijk veel tijd doorgebracht met mijn naaste familie. Emily en Matthew hebben vooral plezier beleefd aan het dagje met neefjes Ivar en Bjarne (speeltuin en piratenrestaurant), het voeren van de eendjes in de vijver voor opa's huis, het bezoek aan het zeeaquarium in Scheveningen en natuurlijk alle aandacht van opa en zijn vriendin en van tante Karin en oom Eric. En als de kindertjes blij zijn, dan zijn papa en mama natuurlijk ook blij. Het was een zeer geslaagd bezoek, waarbij ik me ook helemaal heb klem gevreten aan allerlei Nederlandse lekkernijen: vla, hagelslag, stroopwafels, goede chocola, pannenkoeken, poffertjes, Indische hap en nog veel meer. Ik ben minstens een kilo of twee aangekomen, maar dat is het beslist waard. Ook de koffers voor de terugreis hebben we volgeladen met het nodige lekkers.


Gisteren, 3 februari, zat de vakantie er weer op en moesten we afscheid nemen. Partir est mourir un peu, zoals de Fransen zeggen, maar zo is het nou eenmaal. We vonden de terugreis veel vermoeiender dan de heenreis. Emily en Matthew deden het nog steeds heel behoorlijk, maar hadden er duidelijk meer moeite mee. Het is ook niet niks als je 's ochtends om 8 uur op staat, twee uur later aan een lange reis begint en pas weer om 5 uur de volgende ochtend (11 uur 's avonds lokale tijd) in je eigen bedje ligt. Inmiddels lijken ze aardig hersteld en hopelijk zijn we allemaal weer snel over de jetlag heen. Alle tassen en koffers zijn al weer uitgepakt en bijna alles is heel overgekomen. Alleen één pak hagelslag was gesneuveld met als gevolg dat alles in de betreffende tas onder de hageltjes zat. Zonde van al die heerlijke hagelslag die zo verloren ging. Emily vond dat kennelijk ook. 'Shit' zei ze, toen ze al die hagelslag op de bodem van de tas zag liggen. Christine en ik keken elkaar aan en vroegen ons af van wie ze dat woord nou weer had geleerd (het "S-word" is héél fout in Amerika). 'Shit' zei toen ook Matthew met een brede lach op z'n gezicht. Snel legden we ze uit dat je dan geen 'shit', maar 'shoot' moet zeggen. Ik ben benieuwd wat ze tijdens de vakantie in Nederland nog meer hebben opgestoken.